بریده‌هایی از کتاب اسب من

«جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

لبخند بزن ‫و امیدوار بمان ‫به روزی که نخواهد آمد

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

تو دوباره سبز خواهی شد و من شاهد رقصیدنت در باد خواهم بود

دلم گرفته و روی شانه‌های خودم گریه می‌کنم

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

احساس می‌کنم همه‌چیز می‌خواهد بمیرد کوه روی صورت خودش گدازه می‌پاشد قطار روی ریل دراز کشیده درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

به احترامِ در سکوت‌ماندگان به احترامِ در سکوت‌مُردگان به احترامِ سکوت... یک دقیقه بایستید و بیندیشید قدری اندوه به‌هرحال

وقتی مُردنم هیچ‌کس را تنها نمی‌کند، زندگی غم‌انگیزتر است

خسته‌ایم و باد نمی‌خواهد بفهمد ما قاصدک نیستیم...

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

ناراحتم، چه‌قدر ناراحتم مادر احساس می‌کنم هر دیوار به کوچه‌اش پشت کرده احساس می‌کنم همه‌چیز می‌خواهد بمیرد کوه روی صورت خودش گدازه می‌پاشد قطار روی ریل دراز کشیده درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

در غمی بزرگ ریشه پراکنده‌ایم و از اندوه، آب می‌خوریم

درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

از رسیدن می‌ترسم؛ می‌ترسم کسی منتظرم نباشد

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟

با آخرین کلمه‌هایم می‌گویم دوستت دارم سر می‌چرخانی به جست‌وجوی صدا و مرا نمی‌یابی من تیک‌تاکِ ساعت بی‌عقربه‌ام حتا از یاد تو هم رفته‌ام

گریستم برای ما که پاییز نیامده ریختیم گریستم برای بیدهای خسته بیدهای مجنون که هر چه سبز شوند، سرو نمی‌شوند

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی