بریده‌هایی از کتاب زندگی خصوصی درختان

از میان‌مایگی می‌گریخت و از ساعت‌های بی‌شماری که به‌تنهایی در جمع می‌گذراند.

خراب‌کاری کاری است که خراب‌کارها می‌کنند، خراب‌کارها آدم‌هایی‌اند که چیزی را خراب می‌کنند فقط برای این‌که از خراب کردن لذت می‌برند.

از همه‌چی راضی بودن چیز نادریه.

بخش‌هایی از کتاب را علامت می‌زند نه به این دلیل که بیشتر می‌پسنددشان، بلکه چون ممکن است این جمله‌ها را او گفته و خولیان دزدیده باشد، تکرار کرده باشد.

مدتی بود که تقریباً امکان نداشت کسی تصمیمی بگیرد بدون آن‌که اول با روان‌شناسی مشورت کند. این مُدی بود که تقریباً خیلی دیر به شیلی رسید و عمرش هم خیلی کوتاه بود: یک‌شبه و قطعاً به برکت هجوم یوگا و متخصصان رئیکی صدها روان‌شناس بی‌کار شدند.

شغل واقعی‌اش همصدا شدن است. شغل واقعی‌اش شمردن اتومبیل‌های گذران است، یا اتومبیل‌هایی که ناگهان در میانهٔ بولوار متوقف می‌شود. شغل واقعی‌اش طراحی زنان تنها و تکه‌های برفِ سیاه است. شغل واقعی‌اش خلق کلمات و فراموش کردن‌شان در همهمه است.

باشد که گل‌های باغچه پرستاران من باشند.

مادرم ترانه‌هایی می‌خواند که خواندن‌شان به او نمی‌خورد. شب‌ها در صندلی فرو می‌رفت تا خودش را سرگرم کند و در خیالش دردی واقعی را تجربه کند. مادرم ابزاری بود که ترانه‌های چپ‌گرا را به ترانه‌های راست‌گرا بدل می‌کرد. مادرم آشکارا همان ترانه‌هایی را می‌خواند که زنان دیگر، زنان سیاه‌پوش، در سوگ عزیزان جان‌باخته‌شان زمزمه می‌کردند.

ادبیات و دنیای واقعی پُر از زنانی است که نمی‌آیند، زنانی که در تصادف‌های وحشتناک می‌میرند، اما ضمناً دست‌کم در دنیا و زندگی واقعی زنانی هم پیدا می‌شوند که ناگهان مجبور می‌شوند یکی از دوستان‌شان را به درمانگاه برسانند یا وسط بولوار تایر پنچر می‌کنند و هیچ‌کس نزدیک نمی‌شود تا کمک‌شان کند.

خولیان اصلاً نمی‌خواست رمان بنویسد و صرفاً دلش می‌خواست فضایی مه‌آلود و پیوسته تدارک ببیند و خاطراتش را در آن جمع کند. می‌خواست خاطراتش را در کیفی بگذارد و این کیف را تا آن‌جا پُر کند که از فشار پاره شود.

سکوت هنگام شنیدن صدای جرعه‌های قهوه یا پُک‌های سیگار ضروری است. سکوت هنگام تماشای دود ضروری است که درون نوری که از پنجره می‌آید پراکنده می‌شود.

انسان عاشق می‌شود که بعد عشق را رها کند و عشق را رها می‌کند تا عشقی دیگر آغاز کند، یا هر دو مدتی و شاید تا همیشه تنها بمانند. این تعصب است، یگانه تعصبی که هست.

خولیان میل دارد آینده‌ای را ببیند که به زمان حال ربطی ندارد و عناصر این آینده را آگاهانه و عاشقانه جوری تعدیل می‌کند که آینده از خطر حال مصون بماند.

خولیان به صدای بلند می‌گوید آینده از آنِ صداهای روایت در پس‌زمینه است. سلام، شب خوش؛ من صدای روایت در پس‌زمینه‌ام. من بهترین صدای روایت در پس‌زمینه‌ام که در بازار پیدا می‌شود.

لختی است این سؤال مهم در ذهنش مطرح شده، این سؤال که فاصله را بیشتر نمی‌کند و فاصله چیزی است که خولیان آرزو دارد. دلش می‌خواهد سال‌ها و خروارها فاصله خلق کند، به دست بیاورد، بخرد،

ادبیات شیلی قهوه‌ای است.

در گذشتهٔ خولیان چیزی نبود که بخواهد از آن فرار کند، اما دقیقاً به همین دلیل فرار می‌کرد: از میان‌مایگی می‌گریخت و از ساعت‌های بی‌شماری که به‌تنهایی در جمع می‌گذراند.

اشکالی ندارد، تعهدی از آن جنس که باید در کار نبوده است: انسان عاشق می‌شود که بعد عشق را رها کند و عشق را رها می‌کند تا عشقی دیگر آغاز کند، یا هر دو مدتی و شاید تا همیشه تنها بمانند. این تعصب است، یگانه تعصبی که هست.

تحمل سهم‌مان از شب، تاب آوردن سهم‌مان از شب، بر دوش کشیدن سهم‌مان از شب، تحمل تاریکی.