بریده‌هایی از کتاب بند محکومین

دنیا دیوانه‌خانه است، بندِ محکومین که جای خود دارد.

گیلانی ورشکست بشود قهوه‌خانه واز می‌کند.

همیشهٔ خدا سیگار از گوشهٔ لبش آویزان بود، تو بگیر سهره کرمِ ابریشم به نوک گرفته.

قدْ به وجب نمی‌رسید، مثل گندمِ برشته سبز نمی‌شد؛ اندام مثل اولین لقمهٔ کبابِ سرِ سیخ سوخته و جمع‌شده؛ پوست رنگِ ماهی‌دودی؛ قیافه ژوکرِ برگ؛ چشم نخود؛ پشت دوقوز؛ مو پشم؛ راه رفتن کوتاه‌کوتاه، تنداتند، مثل ژاپونی‌های کیمونوپوشِ صندل‌به‌پا؛ لباس کیسهٔ ماست.

می‌گویند آدمیزاد دوازده ثانیه در روز دیوانه می‌شود، لیلاج دوازده ساعت دیوانه بود، باقی‌اش خواب.

تو تیزی؟ سوزن هم که باشی ازت نخ رد می‌کنیم؛ زرنگی؟ زرنگ زنبور است، می‌ریند می‌خوری؛ بلدِ کاری؟ بلدِ کار نعلبکی است که لب‌به‌لبت چای می‌دهد؛ اهلِ خلافی؟ گچِ دانشگاه را دزدیدی آوردندت این‌جا؛ اهل بساطی؟ عملت اسمارتیس و کارمِلا و پفک‌نمکی است؛ اگر تو شنبه‌ای، ما چارشنبه‌ایم؛ اگر تو چِلی، ما چِل‌ویک‌ایم؛ باقلا می‌خوری، برای ما آروغ بوقلمون می‌زنی؟

وقتی اردک می‌خری سَر بِبُری، چه فرقی می‌کند سرخی و سفیدیِ پرش.

کف‌گیر درون اجاق بگذاری، بُزِ چلاق پاش را راست می‌کند که نعل بشود.

هیچ‌کی درست‌وحسابی نمی‌داند بالا کجاست، به نصفِ مملکت می‌گویند بالا.

حبسِ اول حیران بودم لانتوری دیگر چه صیغه‌ای است که به بعضی‌ها می‌گویند. تا فهم کردم یعنی رگ‌وپِی و آت‌وآشغالِ قصابی که حیوان هم لب نمی‌زند. هر هفتادتا لاشی می‌شوند یک لانتوری. درون کُریدور آدم بود که به‌تنهایی هفتادتا لانتوری بود.

آدم را دو جور باید شناخت، یا در سفر یا در سفره.

نام‌برده، ملقب به وزیر نیرو، ابتدا رانندهٔ لندرورِ ادارهٔ برق بودند. سارق نبودند اما شاهد اختلاس بودند. وجدان‌شان طاقت نیاورد، به مقامات بالا گزارش دادند اما به‌اشتباه وی را اخراج کردند.

خان کاروبار داشت با او صلاح‌مشورت می‌کرد؛ عمو نگو، بگو وزیر اعظم. البته به خاطر جُرمش، قدیمی‌ها صداش می‌زدند وزیر نیرو. اول‌بار اگر کسی نامش را در زندان می‌شنید گمان می‌کرد وزیری، وکیلی، رئیسی باشد ــ البته هیچ‌چیز بعید نیست، جای آن‌ها هم همین جاهاست. می‌توانست برقِ تمامِ لاکان را از تیر چراغِ کنار جاده بگیرد، حتا می‌توانست برقِ گیلان را از روسیه بگیرد. چنین کسی وزیر نباشد، کی باشد؟ اهل‌بیتِ ادارهٔ برق که هیچ، ناموسِ ادیسون را گچی کرد.