بریده‌هایی از کتاب دختر پیچ

امید، هر چه‌قدر هم که بیهوده باشد باز امید است.

از این آت‌وآشغال‌ها درست می‌کنن و می‌دن دست بچه‌های مردم، اسمش رو هم گذاشته‌ن تولید ملی

بدون قلب زیستن راحت‌تره.

از آن کتاب‌فروش‌ها بود که در بحبوحهٔ سال‌های اول اصلاحات کارشان را شروع کردند. انگار توی قطار، دختر دانشجویی کنارش بوده که گفته ممنوعه‌ها و نایاب‌ها را هم دوسه‌روزه مثل آب خوردن جور می‌کند. پای کارش هم می‌ایستد و هر چند وقت یک‌بار می‌رود زندان. بعد از چند ماه دوباره آزاد می‌شود و باز روز از نو و روزی از نو. حسابی پیر شده بود ولی سیگار از دستش نمی‌افتاد. پشت‌سرهم می‌کشید. آن‌قدر توی مغازه دود کرده بود که بوی سیگار رفته بود توی جان تمام کتاب‌ها، لای همهٔ برگه‌ها.

چرا باید به چیزهایی بچسبم که مال من نیست؟

نمی‌دانم از تنهایی خسته بودم یا عاشقت شده بودم. کلافه بودم.

کلمه‌ها به چه دردی می‌خورند وقتی خودش این‌جا نیست.

آن‌قدر گل چیده بودم که هر جا را نگاه می‌کردم چشم‌هایم گل‌های بنفش می‌دید.

حمید، ما جا ماندیم توی تاریخ. توی تمام موزه‌هایی که باهم چرخ زدیم و آن‌قدر غرق‌شان شدیم که یادمان رفت خودمان هم داریم بخشی از آن می‌شویم.

سی‌سالگی در ایران سن مهمی است؛ خصوصاً اگر زن باشی. مامان که می‌گوید آدم باید تا سی‌سالگی راه و مسیر زندگی‌اش مشخص شده باشد.

کاش به همون تنهایی لعنتیم ادامه داده بودم و واسه تو هم اِن‌قدر ناراحتی ایجاد نمی‌کردم.

شخصیت هر کسی موقع تولد، مثل گاز است که هیچ شکل خاصی ندارد. از دو تا هشت‌سالگی، شخصیت ما شکل مایع به خود می‌گیرد و توی هر ظرفی که ریخته بشود شکل همان می‌شود. برای همین است که دو تا هشت‌سالگی مهم‌ترین سال‌های زندگی آدم‌هاست. تا هشت‌سالگی، حدود هشتاد درصد شخصیت شکل گرفته است. بعد از آن شخصیت ما جامد می‌شود و تنها آن بیست درصد باقی‌مانده را آن هم با خواست خودِ فرد می‌توان تغییر داد.

آدم‌ها از مادر یتیم می‌شوند.

از تو یاد گرفته بودم به جای این‌که کنار آدم‌ها بایستم، بروم بالا و از آن‌جا به‌شان نگاه کنم، نه این‌که خودم بِبُرم و بدوزم. عصبانی که می‌شدم و دلم می‌خواست زمین‌وزمان را به‌هم بریزم، دلداری نمی‌دادی ولی می‌گفتی قبلِ قضاوت کردن بروم بالا تا راحت‌تر همه‌چیز را ببینم؛ اما چرا نوبت من که شد یک قدم هم بالاتر از زمین نرفتی؟

با گفتن هر راز یک فشنگ از خشابت کم می‌شود و دیگر هم جایش پُر نمی‌شود.

چرا زن‌ها هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنند و مردها هیچ‌وقت به یاد نمی‌آورند

«همهٔ ما در مواقعی از یکدیگر دلگیر می‌شویم زیرا این حقیقت مهم را فراموش کرده‌ایم که متفاوت‌ایم. انتظار داریم آن‌چه را ما می‌خواهیم او نیز بخواهد و آن‌چه را احساس می‌کنیم او نیز احساس کند.»

دیدن او به معنای عاشق او شدن است

«وقتی می‌فهمی عاشق شده‌ای که دوست نداری بخوابی، چون واقعیت شیرین‌تر از رؤیاهایت شده است.»

«چهل درصد مردم دنیا درون‌گرا هستند و اتفاقاً بیشتر آدم‌حسابی‌ها از همین گروه‌اند. برون‌گراها بیشترند اما اغلب‌شان آدم‌های معمولی و دم‌دست‌تری هستند.»

زنِ زندگی که به این چیزها فکر نمی‌کند. سرش را می‌اندازد پایین و آرام شوهرداری و بچه‌داری‌اش را می‌کند ــ گورِپدر کنفرانس حسابداری و وصولی مالیاتی کشور. «اصلاً بهتره که هیچی از مسائل روز ندونه.» «چرا؟»

زندگی‌ات را،‌ زندگی‌ام را، پاره‌پاره کردی و ریختی توی سطلی که اسمش را گذاشته بودی منطق و تجربه.

آدم همیشه عاشق چیزی می‌شود که حسرتش را داشته.‌

آدم این‌همه خشکی و بیابان را که می‌بیند دلش بزرگ می‌شود و طاقت همه‌چیز را پیدا می‌کند. بیابان آدم‌هایش را هم مثل خودش سخت و خشک بار می‌آورد.

لعنت به جدوآباد کسی که اولین‌بار مرز و خط‌کشی‌ها را رسم کرد

تو دلت ‌ می‌خواست همه‌چیز کامل و بی‌نقص باشد ولی همه‌اش را خراب کردی.

وقتی که دلت را می‌سپاری به یک مرد. دیگر اختیاری نداری و نمی‌توانی به هیچ مرزی پای‌بند باشی.

می‌پرسم این شعر گروس را شنیده است: «دختران شهر، به روستا فکر می‌کنند / دختران روستا، در آرزوی شهر می‌میرند.»

با این‌که چادری است، لاک صورتی کمرنگ ناخن‌هایش نشان می‌دهد که نمازخوان نیست.

عشق هم یادگرفتنی است، مشق‌کردنی.