بریده‌هایی از کتاب جزیره‌ی شاتر

«به‌نظر تو کدوم از این‌ها بدتره، زندگی کردن مثل یک هیولا یا مُردن مثل یک انسان شریف؟

نیازی نیست برای یافتن ریشه‌های شر به دنبال امور فراطبیعی باشیم، انسان خود به‌تنهایی قادر به هر گونه شرارتی هست.

نکتهٔ اساسی در هر رمزی، درست خواندن آن است. اگر بدانید چگونه باید یک رمز را بخوانید، حل کردنش کار چندان پیچیده‌ای نخواهد بود.

آیا ما در تلاش برای تضمین آینده، گذشته‌مون رو از دست نمی‌دیم؟

چه کسی می‌داند اعتماد و وفاداری از کجا آغاز می‌شود و کجا تمام می‌شود؟ یک لحظه هست و لحظهٔ دیگر به طور جبران‌ناپذیری از دست رفته.

بیدار شدن از خواب، هر چه باشد، شباهت گریزناپذیری به تولد دوباره دارد. شما بدون هیچ گذشته‌ای از خواب برمی‌خیزید، بعد با چند خمیازه و باز و بسته کردن چشم‌های‌تان، گذشته‌تان را از نو جمع می‌کنید. تکه‌های پراکندهٔ خاطرات‌تان را بُر می‌زنید و براساس تقدم و تأخر زمانی مرتب‌شان می‌کنید، تا خود را برای رودررویی با زمانِ حال آماده کنید.

اگه کسانی که در موضع قدرت قرار دارن به دلیلی روی تو برچسب دیوونگی بزنن، در این صورت هر عملی که در جهت رد این ادعا از تو سر بزنه، عملاً در چارچوب رفتار یه دیوونه قرار می‌گیره. اعتراض عقلانی و منطقی تو به حساب انکار و ناتوانی در پذیرش موقعیتت گذاشته می‌شه و دلواپسی‌های موجه و مستدل تو هم به حساب پارانویا. روی غریزهٔ زنده موندن هم برچسب سازوکار دفاعی می‌زنن. در این وضعیت هیچ بُردی وجود نداره. مثل این می‌مونه که حکم اعدام کسی رو صادر کرده باشن.

ما افسوس گذشته رو می‌خوریم، بدون این‌که هیچ تصور روشنی ازش داشته باشیم و تازه با این شرایط می‌خوایم با تمام قوا پیش بریم

«زمان جنگ به جاهای زیادی رفتی؟» «کم‌وبیش. می‌شه گفت دور دنیا رو گشتم.» «خب، نظرت دربارهٔ جاهایی که دیدی چیه؟» «زبون‌های متفاوت، بدبختی‌های مشابه!»

«اگه کسانی که در موضع قدرت قرار دارن به دلیلی روی تو برچسب دیوونگی بزنن، در این صورت هر عملی که در جهت رد این ادعا از تو سر بزنه، عملاً در چارچوب رفتار یه دیوونه قرار می‌گیره. اعتراض عقلانی و منطقی تو به حساب انکار و ناتوانی در پذیرش موقعیتت گذاشته می‌شه و دلواپسی‌های موجه و مستدل تو هم به حساب پارانویا. روی غریزهٔ زنده موندن هم برچسب سازوکار دفاعی می‌زنن. در این وضعیت هیچ بُردی وجود نداره. مثل این می‌مونه که حکم اعدام کسی رو صادر کرده باشن.

ما جنگ به راه می‌ندازیم، قربانی‌هامون رو توی آتش می‌سوزونیم، مال و جان برادران‌مون رو به یغما می‌بریم، زمین‌های وسیع و حاصل‌خیز رو با جنازه‌های فاسدشدنی‌مون از بین می‌بریم. برای چی؟ برای این‌که به خداوند نشون بدیم درس‌مون رو خوب یاد گرفته‌یم.

شوخ‌طبعی از آن‌گونه تجملاتی به شمار می‌رفت که تنها به کسانی تعلق داشت که هنوز به پایان خوش و حقانیت بنیادین امور اعتقاد داشتند، به خلوصِ نیت و معصومیت و یک زندگی کامل.

«اگه کسانی که در موضع قدرت قرار دارن به دلیلی روی تو برچسب دیوونگی بزنن، در این صورت هر عملی که در جهت رد این ادعا از تو سر بزنه، عملاً در چارچوب رفتار یه دیوونه قرار می‌گیره. اعتراض عقلانی و منطقی تو به حساب انکار و ناتوانی در پذیرش موقعیتت گذاشته می‌شه و دلواپسی‌های موجه و مستدل تو هم به حساب پارانویا. روی غریزهٔ زنده موندن هم برچسب سازوکار دفاعی می‌زنن. در این وضعیت هیچ بُردی وجود نداره. مثل این می‌مونه که حکم اعدام کسی رو صادر کرده باشن.

اگر آن‌طور که امیلی می‌گوید زمان برای من به‌راستی تبدیل به چند نشانِ لای کتاب شده باشد، گاهی احساس می‌کنم یک نفر این کتاب را برداشته و آن‌قدر تکان داده که تمام آن تکه کاغذهای زردرنگ، جلدهای مقوایی جعبهٔ کبریت، که با دقت بسیار لابه‌لای صفحات کتاب گنجانده شده بودند، حالا روی زمین افتاده‌اند. حتا تمام لبه‌های تاخوردهٔ صفحات کتاب هم صاف شده‌اند.

شما بدون هیچ گذشته‌ای از خواب برمی‌خیزید، بعد با چند خمیازه و باز و بسته کردن چشم‌های‌تان، گذشته‌تان را از نو جمع می‌کنید. تکه‌های پراکندهٔ خاطرات‌تان را بُر می‌زنید و براساس تقدم و تأخر زمانی مرتب‌شان می‌کنید، تا خود را برای رودررویی با زمانِ حال آماده کنید.

تاریخ پُر است از نمونه‌هایی از این‌دست که هر وقت در جایی از دنیا کسانی سعی کرده‌اند جامعه‌ای را نه براساس تجربه و واقعیت بلکه براساس شکل خاصی از اصول اخلاقی که از یک کتاب گرفته شده و این تصورِ غریب که انسان در ذات و سرشتِ خود نیک است برپا کنند، نتیجه همیشه برپایی کاخ‌های بلورینی بوده که در نهایت بر سر سازندگانش و مردمی که قرار بوده در آن خوشبخت باشند فرو ریخته و دست‌آخر کار یا به اردوگاه‌های مرگ کشیده یا نسل‌کشی یا گرسنگی. بااین‌حال این توهم رمانتیک هرگز برطرف نشد و بسیاری هنوز هم به دنبال برپایی کاخ‌های بلورین مشابه هستند.

«من خیلی جوون‌تر از اون هستم که این‌قدر خشن و انعطاف‌ناپذیر به‌نظر برسم.»

چاک سیگارش را به درون آب کف‌آلود دریا پرتاب کرد و گفت: «ولی آیا ما در تلاش برای تضمین آینده، گذشته‌مون رو از دست نمی‌دیم؟