بریده‌هایی از کتاب اعترافات رمان‌نویس جوان

بعضی وقت‌ها رمان‌نویس توان گفتن چیزهایی را دارد که فیلسوف ندارد.

نویسندگان خلاق، در مقام خوانندگان منطقی اثر خودشان، مطمئناً حق دارند تفسیری را که خیلی نامحتمل است به چالش بکشند. اما به‌طور کلی باید به خوانندگان خود احترام بگذارند، چون آن‌ها متن خود را مثل پیغامی در بطری به جهان انداخته‌اند. من، بعد از انتشار متنی در مورد نشانه‌شناسی، وقتم را به بازشناسی اشتباهاتم یا شرح متن برای کسانی که آن را چنان‌که قصدم داشتم نفهمیده و بد تعبیر کرده‌اند اختصاص می‌دهم. در مقابل، پس از انتشار رمان، اصولاً وظیفهٔ اخلاقی خود می‌دانم که تفسیرهای دیگران از آن را به چالش نکشم (یا تفسیر خاصی را تشویق نکنم).

یک رسالهٔ نظری، نویسنده معمولاً می‌خواهد نظریهٔ خاصی را اثبات کند یا به مسئلهٔ معینی جواب بدهد، در حالی‌که شعر یا رمان می‌خواهد زندگی را با تمام ناهمسازی‌هایش بازنمایی کند.

هنرمندان آوانگارد هم، که ظاهراً از قیدوبندها اجتناب می‌کنند، همین کار را انجام می‌دهند؛ آن‌ها فقط بدون جلب توجه قیدوبندهای دیگری وضع می‌کنند.

جوزف اَدیسون در لذت‌های تخیل (۱۷۱۲) نوشته: «کلمات وقتی خوب برگزیده شوند، چنان نیروی عظیمی دارند که توصیف اغلب تصویری زنده‌تر از رؤیت خود اشیا در اختیار ما می‌گذارد.

وقتی خوب در موضوع دقیق شدم و اطلسم را ورق زدم، کشف کردم که خط زمان از وسط مجمع‌الجزایر فیجی هم می‌گذرد. جزایر اقیانوس آرام جنوبی یادآور رابرت لوئیس استیونسن بود. بسیاری از این جزیره‌ها در قرن هفدهم برای اروپایی‌ها شناخته‌شده بودند. من با فرهنگ باروک هم به‌خوبی آشنا بودم: این همان روزگارِ سه تفنگدار و کاردینال ریشیلیو بود. فقط باید استارت می‌زدم و بعد رمان روی دو پای خود راه می‌افتاد.

دو نوع شاعر وجود دارد: شاعر خوب که شعرهایش را در هجده‌سالگی می‌سوزاند و شاعر بد که تا آخر عمر به شعر گفتن ادامه می‌دهد.

حال که دارم به انتهای ملاحظات خود نزدیک می‌شوم، احساس می‌کنم که رویکردم در مورد مؤلف واقعی دور از بزرگواری بوده است. لااقل در یک مورد شهادت مؤلف واقعی می‌تواند کارکرد مهمی داشته باشد: نه از جهت این‌که فهم بهتر متن‌ها را برای خوانندگان میسر کند، بلکه از آن جهت که به آنها کمک می‌کند جریان پیش‌بینی‌ناپذیر هر فرآیند خلاقه را درک کنند. فهم فرآیندِ خلاقه همچنین به معنی فهم این است که چگونه راه‌حل‌های داستانیِ خاص غیرمترقبه در نتیجهٔ سازوکارهای ناخودآگاه به انجام می‌رسند. این به ما کمک می‌کند تا تفاوت میان استراتژی متن - ابژه‌ای زبانی که خوانندگان نمونه در برابر چشم خود دارند و آن‌ها را قادر می‌سازد تا مستقل از نیات

«رمزگذاری مضاعف» عبارت است از استفادهٔ همزمان از طعنهٔ بینامتنی و دیگر، نوعی جاذبهٔ فراروایی تلویحی. این اصطلاح را معماری به نام «چالز جنکس» رایج کرد که در نظر او معماری پسامدرن «لااقل در دو سطح حرف می‌زند: با دیگر معماران و اقلیت علاقه‌مند که دغدغهٔ آن‌ها بالاخص معنای معماری است و دیگر به‌صورت گسترده با عامهٔ مردم یا ساکنان محل، که دغدغهٔ آنها موضوعاتی همچون آسایش، بنای سنتی و شیوهٔ زندگی است.»(۵) و در ادامه، موضوع را بیشتر می‌شکافد: «بنای پسامدرن یا اثر هنری اقلیتی نخبه را با استفاده از رمزهای "والا" و تودهٔ مردم را با استفاده از رمزهای عامه‌پسند مخاطب قرار می‌دهد.»

تصدیق می‌کنم که مؤلف، با به‌کارگرفتن تکنیک رمزگذاری مضاعف، نوعی شراکت در جرم خاموش را با خوانندهٔ نخبه برقرار می‌کند و این‌که برخی خوانندگان عام وقتی کنایهٔ نخبه‌گرایانه را نمی‌گیرند ممکن است احساس کنند که چیزی از دست‌شان رفته. ولی به‌گمانم ادبیات فقط برای سرگرم کردن و تسلی دادن مردم نیست، بلکه همچنین هدفش تشویق و برانگیختن رغبت در آن‌هاست که همان متن را دوباره و حتی چند بار بخوانند، چون می‌خواهند بهتر بفهمند. به این ترتیب، فکر می‌کنم رمزگذاری مضاعف اعتیادی اشرافی نیست، بلکه روشی است برای نشان دادن احترام به هوشمندی خواننده و حسن‌تفاهم با او.