بریده‌هایی از کتاب بانوی آبی‌ها

دلش نمی‌خواست شخصیتی عروسکی داشته باشد. و این چیزی بود که خیلی‌ها را خوش نمی‌آمد.

هنوز هجده سالش تمام نشده بود، اما خیلی از هم‌شاگردی‌ها با انگشت نشانش می‌دادند. او تنها دختری بود که هدایت هواپیما را به عهده می‌گرفت. از دید آن‌ها او یک قهرمان بود.

«آه شازده‌کوچولو کجایی؟!» در آسمان دور زد و اشک ریخت. «کجایی که ببینی موفق شدم.»

ـ خا...نم... خلبان... از شازده‌کوچولوت... چه خبر؟!

حمیدرضا تنها نوزده سال داشت. برای او قبل از آنکه به جبهه برود، دختری را عقد کرده بودند؛ هفده‌ساله. اسمش مینو بود. می‌آمد روبه‌روی حمیدرضا می‌نشست. حمیدرضا رو برمی‌گرداند. ـ زیباست، اما نامحرم است. بگویید برود. مینو که ناراحت می‌شد، می‌رفت. مادر عکس او را جلو حمیدرضا می‌گذاشت. پسرم، عزیز دلم، این مینوست؛ همسرت؛ عقدکرده‌ات. تو را به خدا یادش بیاور. حمیدرضا سر تکان می‌داد. ـ خیلی خوشگل است، اما نمی‌دانم کی هست؟! یک سال طول کشید تا مینو را شناخت. اما همین که حالش خوب شد، برگشت جبهه.

ـ مثل ماهی دور از آبم. احساس گندیدگی می‌کنم.

دیپلم راه و ساختمانش را گرفته و آماده رفتن به جبهه بود. شهلا می‌دانست که درد زخم‌معده امانش را بریده است. ـ تو دیگر نرو. بمان و مواظب پدر و مادرمان باش. ـ اصرار نکن. ـ داداشِ من، مگر از سربازی معاف نشدی؟! ـ چرا! ـ مگر زخم‌معدهٔ شدید نداری؟! ـ چرا! پس سنگ بگذار رو دلت و بمان. ـ جدی می‌فرمایید خانم خلبان؟! یعنی شما که زنی، شب و نصفه‌شب بالای سر ما تو آسمان‌ها بچرخی و مواظب باشی آقا دشمنه نیاید، من که مردَم به هوای دل‌درد! خودم را تو پستو قایم کنم و بلرزم. نخیر خانم‌خانم‌ها من می‌روم.