بریده‌هایی از کتاب چند رویا مانده تا طلوع رنگین کمان

راستی چند رؤیا مانده تا طلوعِ رنگین‌کمان؟

بسیارند کسانی که نخست می‌میرند اما سال‌ها بعد به خاک‌شان می‌سپارند. بسیارند کسانی که نخست به خاک‌شان می‌سپارند اما سال‌ها بعد می‌میرند. و کم نیستند کسانی که نه می‌میرند و نه به خاک‌شان نیازی هست.

از پی این‌همه زندگی که ارزان گذشت، ما چه گران زیسته‌ایم دوست من! گاهی سکوت مادرِ برهنه‌ترین کلمات من است.

فوراً به ابرها بگو رَدپای رفتنت را نشویند ما کار داریم، شاید پشیمان شدیم، شاید خواستیم دوباره برگردیم. می‌دانم سخت است تو شب‌های بسیاری بی‌ما گریسته‌ای.

بااین‌حال من هرگز نومید نمی‌شوم، زیرا هر بیراههٔ بی‌دلیلی تا ابد بیراهه نخواهد ماند.

این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

ما از دوست داشتن خویش هراسانیم.

رفتن تقدیرِ تَخَطی‌ناپذیر اولادِ آدمی است.

آیا شما به این یقینِ روشن رسیده‌اید که راهِ رفته را نباید دوباره به یادِ آدمی آورد؟!

دور نیستم از شما فقط کمی فاصله بسیار است دستِ کم این‌جا. مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

حقیقت این است که در این جهان هر کسی گُم‌شده‌ای دارد برای خودش

در غیابِ تو مُردنِ من، مُردنِ من است. تو برو...!

پی گریزگاه بودم، مَفَری برای دور شدن از آن چیزی که به نام زندگی و به نام امثالِ من نوشته بودند، ما محکوم به تماشا و درک و لمسِ نوعی حیاتِ عجیبِ انسانی بودیم

دلتنگی‌هایت را جایی پشتِ پنهان‌ترین پرده‌ها جا بگذار و بیا، بسا زندگی شرمندهٔ اندوهِ من شود.

دریغا این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

میلِ به سرقتِ سایه اسمِ آفتاب را از ما گرفته است.

در برابر هر حضور و حادثه‌ای ــ چه تلخ و چه شادمان ــ به وجد می‌آمدم، زیرا می‌دانستم باز به امکانِ سرودن رسیده‌ام. همه‌چیز به خاطرِ شعر، و همه‌چیز برای من می‌توانست به روحِ شعر برسد.

گُنگِ مطلقِ تماشا اما نزدیک به تنفس معطر نور ...! منظورم همین آهستگی‌های ارزان است، و اندکی بی‌خیال، تمامِ تمام، اوست که نیامده هنوز. خلاصِ خلاص، اوست که رفته است دیری.

دریغا این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

قول می‌دهم این وهله جدی سخن بگویم. شوخی نمی‌کنم، من هنوز هم نمی‌دانم شعر چیست چرا می‌آید از کجا می‌آید و گاهی چرا خیال می‌کنم من شاعرم هنوز. من از اَزَل به گمانم مبتلای شفای نوشتنم آفریده‌اند.

و ما از خوف خواب‌مان نمی‌آمد آن‌جا تنها زنی از بارشِ بی‌امانِ آفتاب پرسید

مطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

از پی این‌همه زندگی که ارزان گذشت، ما چه گران زیسته‌ایم دوست من! گاهی سکوت مادرِ برهنه‌ترین کلمات من است.

هر فرصتی که پیش می‌آمد، فرصتِ فرارِ من بود. به حومه‌های بی‌آدمی‌زاد می‌گریختم. می‌رفتم یک جای دور، ساعت‌ها سکوت، ساعت‌ها یک گُله‌جا، روی خاکِ خالص، از همان بلندی‌ها... دنیا را نگاه می‌کردم: دره‌ها، تپه‌ها، دامنه‌ها، کوه‌ها، راه‌باریکه‌ها، کُنارهای پراکنده، و گاه صدای زنگولهٔ رمه‌ای، شاید هِی‌هِی دورِ شبانی، یا خوش‌خوانی پرنده‌ای گرمسیری. به اسم درس و مشق می‌رفتم جایی که فقط جای خودم بود. سکوتِ شریف، حرف‌های بی‌پایانِ باد، درکِ دقیقِ لحظه‌ها، بوی هم‌آغوشِ نفت و گل سرخ و علف، خاصه بابونه‌ها...