بریده‌هایی از کتاب از آسمان سبز

آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

بیا روشن، بیا بی‌کینه باشیم چو آه ساکتی در سینه باشیم برای کثرت خورشید در خویش بیا مثل دل آیینه باشیم

سجاده‌ام کجاست؟ می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام سجاده‌ام کجاست؟

که درد بی‌غمی درد کمی نیست

به‌جز وسواس ما را همدمی نیست غمی و غصه‌ای و ماتمی نیست خدایا از چه من دل‌شاد باشم که درد بی‌غمی درد کمی نیست

بیرون این معین محدود رودی از ستاره جاری‌ست رودی از شهید با سکوت هم‌صدا شو تا بشنوی پشت آسمان چه می‌گذرد

و انسانی که در بزرگداشت جنایت هورا می‌کشد و سقوط را با همان لبخندی که بر سرسره می‌نشیند جاهل است انسانی که راه‌کوره‌های مریخ را شناخته است اما هنوز کوچه‌های دلش را نمی‌شناسد

این را فرشته‌ها حتی می‌دانند که نیمی از تو هنوز نامکشوف مانده است از خلأ نامعلوم‌تری دست‌هایی که با نیت مکاشفه در تو سفر کردند حیران در شیب جمجمه ایستادند

تو آن انعطافی که پیشاپیش باران می‌روی

آن کس که تو را نسراید بیمار است

و یاد آن روز چقدر شیرین است که تو را در پستو دفن کنیم و در هوای آفتابی پر از فراوانی به خدا فکر کنیم

وقتی جنوب را بمباران کردند تو در ویلای شمالی‌ات برای حل کدام جدول بغرنج از پنجره به دریا نگاه می‌کردی

دنیا به عشق محتاج است و نمی‌داند

تو آمدی ساده‌تر از بهار مثل تلاوت آیه‌های قیامت با بعثتی عظیم در پی و ما از خویش پرسیدیم زیستن یعنی چه؟ و یاد گرفتیم بگوییم توکلت علی الله

باید عطش و سنگلاخ را تجربه کرد آسایش از مقصد دورمان می‌دارد

سجاده‌ام کجاست؟ می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام سجاده‌ام کجاست؟

بهار با تو درختی است بی‌نهایت سبز دریغ و درد از این بادهای پاییزی

دلم برای جبهه تنگ شده است چقدر جاده‌های هموار کسالت‌آورند از یکنواختی دیوارها دلم می‌گیرد می‌خواهم بر اوج بلندترین صخره بنشینم آن بالا به آسمان نزدیک‌ترم و می‌توانم لحظه‌های تولد باران را پیش‌بینی کنم دلم برای جبهه تنگ شده است آنجا معنویت به‌درک‌نیامده بسیار است آنجا ما مقابل آسمان می‌نشینیم و زمین را مرور می‌کنیم و به اندازهٔ چندین چشم معجزه می‌بینیم چقدر تماشای دورها زیباست دلم برای جبهه تنگ شده است

زمین فقط پنج تابستان به عدالت تن داد و سبزی این سال‌ها تتمهٔ آن جویبار بزرگ است که از سرچشمهٔ ناپیدایی جوشید وگرنه خاک را بی تو جرئت آبادانی نیست

زمین فقط پنج تابستان به عدالت تن داد و سبزی این سال‌ها تتمهٔ آن جویبار بزرگ است که از سرچشمهٔ ناپیدایی جوشید وگرنه خاک را بی تو جرئت آبادانی نیست

آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

ما زمستانیم بی‌طراوت حتی برگ آنان در همیشه‌ای از بهار ایستاده‌اند بی‌مرگ

آن‌سوی قلمرو چشم‌هامان درختانی ایستاده‌اند هزار بار سبزتر از این جنگل کال بعد از اینجا اقیانوسی‌ست آبی‌تر از زلال یله در بی‌کرانگی چونان ابدیتی بی‌ارتحال

این‌سان که به تقدیس معصیت نشستی و چشم از آفتاب بستی بدان که جولان شیطان به طلوع عشق نمی‌انجامد

من از سکوت می‌آیم از تاریک از خالی از خشک‌سالی من از عاقبت بیهودگی می‌آیم

می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل‌گرفتگی مداوم شاید تأثیر سایهٔ من است که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام

کی می‌توان از سادگی تو گفت و هم به دریافت خرمهرهٔ «نوبل» نائل آمد من فرزند مظلوم توام نه پاپیون می‌زنم و نه پیپ می‌کشم مثل تو ساده که هیچ کنفرانس رسمی او را نمی‌پذیرد

هفتاد و دو آفتاب از ایمان که قوام زمین در قیامتشان نشسته بود

من کدامم که فهم عظمت کاینات نویسم و بیقراری زمین را اندازه کنم و جرئت من آن‌قدر نیست که طوفان را به ادراک آورد

بر آخرین قله‌های انتظار ایستاده‌ایم و زمین را که در باتلاق تقلب بازیگوشی می‌کند تشر می‌زنیم