بریده‌هایی از کتاب رژ قرمز

به من. گفت: «چه‌قدر عوض شدهٔ!» «پیر شده‌م؟» «نه، یه‌جور دیگه شدهٔ.»

«همه‌جارو گشتهٔ؟» «آره، تا حالا سابقه نداشته.» «شاید رفته خونهٔ دوستی کسی.»

«باور می‌کنی هنوزم با تموم وجودم دوستش دارم! اصلاً انگار هر چی می‌گذره، بیشتر دیوونه‌ش می‌شم.»

دستش را گذاشت روی شانه‌ام و سرش را آورد نزدیک سرم. گفت: «اگه دوستم نداشت، براش مهم نبود که دیشب تا دیروقت کدوم گوری بوده‌م.»

زن گفت: «یه چیزی ازت می‌پرسم، می‌خوام راستشو بهم بگی.» «بگو!» «فکر می‌کنی دوستت داره؟» دختر همان‌طور که خیره شده بود به سقف، گفت: «نمی‌دونم. فکر کنم داره. تا حالا که چیزی نگفته.» «هیچ‌وقت هیچی نمی‌گن. ممکنه عاشقت باشن، ولی یه کلمه حرف نمی‌زنن.»

گفت: «نویسنده‌ها باید تو مملکت خودشون زندگی کنن. فقط اون‌جاس که می‌تونن بنویسن.»

«می‌دونی برای چی غذا می‌خورم؟» «برای چی؟» «برای این‌که بعدش سیگار بکشم. خیلی می‌چسبه.»

«پس تو فکر می‌کنی من، خبر مرگم، برای چی رفتم زن گرفتم؟ برای همین روزها، برای وقتی که آدم می‌خواد یه خاطره‌ای کوفتی چیزی رو برای یه نفر دیگه تعریف کنه.»