بریده‌هایی از کتاب وقتی که از خودت می سوزی

‫می‌گوید: «قیمَةُ کُلِّ امْرِی‌ءٍ ما یحْسِنُهُ»،۲۱ «ارزش هر کسی برابر همان چیزی است که آن را خوب می‌شمارد»؛

انسانی که خودش را گم کرده، دنبال خدا نمی‌رود؛ و اگر خدایی هم داشته باشد، این خدا محکوم اوست و یا دکور زندگی اوست، نه درمتن و نه حاکم در وجود او و هستی او.

انسان آمده تا جاری شود. انسان آمده تا با حرکتش و با جریانش به این دنیای راکد و مرده، معنا و حیات و جریان بدهد. آنجا که او به رکود می‌نشیند، جریان دنیا به‌کار او نمی‌آید و خسارت او را جبران نمی‌کند: (ما اَغْنی عَنْهُ).

و ما این سوختن‌ها و رنج‌ها را در همین کافرهای سینه‌گشاد می‌بینیم که چگونه از هیچ‌ها غصه می‌خورند و برای هیچ‌ها رنج می‌برند، درحالی‌که برای خدا بی‌خیال‌اند و سنگدل‌اند و پابرجا.

دلی که از عشق‌های دیگر پُر است و هزار رنج دارد، از عشق خدا سرشار نمی‌شود. کوزه به‌اندازه‌ای که از هوا خالی شده، از آب پر می‌شود.

تو که رنج می‌بری که فلانی، فلان پست، فلان منزل، فلان زن، فلان مغازه، فلان برنامه را دارد، تو هنوز وابسته‌ای؛ و اگر کاری بکنی و قیامی، به‌خاطر همین وابستگی است. نه به‌خاطر دستور و تکلیف. مادامی که خودت در گردونه هستی، نمی‌توانی گرداننده باشی.

مادامی که خودت در گردونه هستی، نمی‌توانی گرداننده باشی

غافل بودی از اینکه هرآنچه مقصد خود قرار دهی، همان شکل نهایی تو می‌شود.

مقصد او: (اِنَّ اِلی رَبِّک الرُّجْعی)

انسانی که آمده‌بود تا راکدها را تا جماد و نبات و حیوان را و عنوان‌ها را تبدیل کند و به حرکت وادارد، اکنون نشسته و خودش را به آجرها و سنگ‌ها و یا طلاها و جواهرها تبدیل کرده است.