بریده‌هایی از کتاب نخستین مرد

چیزی در این‌جا در نظم طبیعی‌اش نبود و راستش را بخواهید، نظمی در کار نیست، بلکه فقط بی‌خردی و هرج‌ومرجی است که در آن پسر از پدرش مسن‌تر باشد.

فقر و تهیدستی دژی است که پل معلق و متحرکی برای بیرون‌رفتن از آن وجود ندارد.

حتا آدم‌های بسیار بااستعداد هم نیاز به راهنمایی الهام‌بخش دارند. آن کسی را که زندگی روزی سر راه‌تان قرار می‌دهد، باید همیشه دوستش داشت و احترامش گذاشت، حتا اگر فرد مسئولی نباشد. عقیدهٔ من این است.

همیشه جنگی در کار بوده. اما آدم‌ها خیلی زود به صلح عادت می‌کنند. آن‌وقت گمان می‌کنند امری طبیعی است. نه، آن‌چه طبیعی است جنگ است

یک بچه خودبه‌خود چیزی به‌شمار نمی‌آید، پدر و مادرش معرف او هستند. به‌وسیلهٔ آن‌هاست که موجودیتش برای خودش و مردمان دیگر مشخص می‌شود. توسط آن‌هاست که به‌راستی درمی‌یابد محک می‌خورد و مورد قضاوت قرار می‌گیرد

چیزی در این‌جا در نظم طبیعی‌اش نبود و راستش را بخواهید، نظمی در کار نیست، بلکه فقط بی‌خردی و هرج‌ومرجی است که در آن پسر از پدرش مسن‌تر باشد.

مهاجری بود مانند کسانی که گذشته‌شان را دوست ندارند، آن را انکار می‌کنند و رو به آینده دارند، آن‌ها در این سرزمین زندگی کرده‌اند بی‌آن‌که اثری از خود باقی گذارند، مگر روی سنگ‌های فرسوده و خزه‌گرفتهٔ گورستان‌های کوچک و مستعمره‌هایی شبیه آن‌چه ژاک پس از رفتن ویار، با دکتر سالخورده از آن‌ها دیدن کرده بود.

اما سرانجام درمی‌یافت جز تهی‌دستی و فقر که آدم‌ها را بی‌نام و نشان و بدون گذشته می‌سازد و آن‌ها را در جمع بی‌شمار مردگان بی‌نامی می‌راند که با نابودکردن خودشان دنیا را ساخته‌اند، راز دیگری در کار نبوده است.