بریده‌هایی از کتاب دانه در عشق می شکفد

کسی که در برابرِ دریا آب می‌شود، ناگاه، دریا می‌شود.

تو هر روز صدبار آدم‌های واقعی را زیرِ پا لِه می‌کنی و نادیده می‌گیری، آنگاه از دوست داشتنِ انسانیت دَم می‌زنی! آدم‌های واقعی را دریاب و دوست‌شان بدار. مفاهیم، دوست داشتنی نیستند.

ما دانه‌ایم؛ حیف است در دانه‌گی بمیریم و درخت را تجربه نکنیم

سیاستمدارانی که مردم را می‌فریبند، پیش از آن، بر سرِ انسانیتِ خویش کلاه گذاشته‌اند. بازندهٔ اصلی، مردم نیستند، اینانند

به درختِ جلوی خانه‌ات سلام بده. به سلامِ تو پاسخ خواهد گفت. درخت، ماده‌ای بی‌احساس و بی‌خاصیت نیست؛

اگر خاطره‌ای را بی‌فایده دیدی، آن را همچون غباری از ذهن پاک کن. خود را از شرّ و زحمتِ گذشته رها کن.

ما را از عشق سرشته‌اند؛ ما را برای عاشقی آفریده‌اند.

آن‌هایی که می‌درند و می‌بَرَند و می‌خورند، لزوماً پیروز و موفق نیستند، این کارِ آن‌ها می‌تواند دلیلِ شکستِ آن‌ها در پروژهٔ تکمیلِ انسانیت‌شان باشد.

رود از جاهای قشنگِ بسیاری می‌گذرد، اما پایبند نمی‌شود؛ می‌رود و می‌رود تا به دریا می‌رسد. همچون رود باش؛ جاری، آزاد و رها.

به یاد داشته باش، ما در هر گزینشی که انجام می‌دهیم، خود را برمی‌گزینیم. هر گزینشی، ما را به مقتضای ماهیتِ خود، می‌آفریند. انسان همان است که برمی‌گزیند.

باورها دلیلِ هستی چیزی نیستند. ممکن است به چیزی باور داشته باشی، اما باورِ تو، حقیقت نداشته باشد. و اگر به خدا باور نداشته باشی، علی‌رغم ناباوری تو، باز خدا هست. تو او را نمی‌بینی، آری، اما او تو را می‌بیند!

بدن به هوا نیاز دارد تا زنده بماند، روح به عشق. هرچه عاشق‌تر باشی، زنده‌تری.

در راه بودن، رسیدن است. قرار نیست به جایی برسیم، قرار نیست چیزی به دست بیاوریم و تمام شویم، قرار است همیشه در راه باشیم.

نیایش، مستلزمِ باور نیست. برای کنار رفتنِ حجاب‌ها و دیدنِ هستی، ابتدا باید نیایش کرد. نیایش، مقدم است. نیایش باید فارغ از سلطهٔ باورها باشد. نباید نیایش را از صافی باورها عبور داد. باورها بال‌های پرواز و عروجِ نیایش را قیچی می‌کنند.

همه‌چیز زیباست، زیرا همه‌چیز پُر از خداست

خود را بشناس. خود را دوست بدار

نیایش یعنی: «من بی‌نهایت کوچک هستم و از این بی‌نهایت کوچک، کاری برنمی‌آید، مگر آن بی‌نهایت بزرگ، مددی کند

خلاقیت، این‌گونه آغاز می‌شود: تلاش برای افزودن بر زیبایی‌های زندگی. لبخندی زیبا، خنده‌ای پاک و بی‌پیرایه، نگاهی شسته در بارانِ عشق، دستی که به هوای نوازش می‌رود، می‌توانند دنیای ما را زیباتر و زیستنی‌تر کنند.

انسان است که نگرانِ ستایش یا سرزنشِ دیگران است. این دغدغه‌ها و نگرانی‌ها، لطافت و زیبایی و وقارِ انسان را از بین می‌برد.

قلهٔ بلندِ وجودِ تو، بلندتر از اِوِرِست است. ژرفای دلِ تو، ژرف‌تر از ژرفای همهٔ اقیانوس‌هاست. اگر بلندا و ژرفای خود را بفهمی، زندگی را به سپاس و امتنان و نیایش تبدیل می‌کنی. خداوند به تو بسیار داده است. خداوند نفخهٔ خلاقهٔ خویش را در تو دمیده است. تو بسیار داری

خاطرات، کوهی می‌شوند و بر شانه‌هایت سنگینی می‌کنند. اگر خاطره‌ای را بی‌فایده دیدی، آن را همچون غباری از ذهن پاک کن. خود را از شرّ و زحمتِ گذشته رها کن

نمی‌توانی زندگی را بخری؛ نمی‌توانی عشق را بخری؛ می‌توانی خلاقیت را بخری؛ نمی‌توانی فهم و بصیرت را بخری ـ اما همهٔ این‌ها به رایگان در اختیار توست. تو همهٔ این‌ها را داری، بی‌آنکه استحقاقِ آن را داشته باشی

عشق، مخاطبِ خاصی ندارد؛ فقط دلی سرشار از عشق داشته باش. عشق باید خاصیتِ تو باشد. عشق، ربطی به رابطه ندارد. عشق، به رایحهٔ گُل می‌ماند. برای گُل، تفاوتی نمی‌کند که کسی رایحه‌اش را استشمام کند یا نکند.

عشقِ خود را نثار همگان کن. فقط عاشقانه زندگی کن. تفسیرِ عاشقانهٔ تو از زندگی، زندگی را زیباتر و زیستنی‌تر می‌کند. مهم نیست مخاطبِ عشقِ تو چه کسی‌ست.

نترس! در زندگی، چیزی برای از دست دادن وجود ندارد.

عشق، به شجاعتی عظیم نیاز دارد. در واقع، هیچ چیز به اندازهٔ عشق ورزیدن، به شجاعت نیاز ندارد. عشق ورزیدن، بر مرگِ نَفْس مبتنی‌ست. تنها هنگامی که سدِ قطورِ نَفْس برداشته می‌شود، سیلِ عظیم عشق جاری می‌شود.

کسی که زیبایی‌های درونِ خویش را کشف می‌کند، هرگز دچار روزمرگی و ابتذال نمی‌شود.

این است مهم‌ترین آموزهٔ آموزگارانِ بزرگ: «هر لحظه را به طورِ کامل و تمام زندگی کن.» این لحظهٔ باشکوه، وسیله نیست. این لحظه، در ذاتِ خود، جاودانگی را دارد. زیبایی راه، کمتر از زیبایی‌های مقصد نیست. این راه است که در هر گام، تو را با تازه‌ها آشنا می‌سازد. گام‌های خود را با راه مأنوس کن و از در راه بودن، لذت ببر.

هنگامی که مالامال از اشک هستی، می‌خندی. هنگامی که آکنده از خشمی، پنهانش می‌کنی. این کار، در تو شکافی پدید می‌آورد. اشک‌های تو حقیقی بودند، اما تو به آن‌ها اجازه ندادی جاری شوند. خندهٔ تو دروغین بود، اما تو آن را آشکار کردی. خندهٔ دروغینِ تو، ربطی به تو ندارد؛ در سطح و بر روی لبانت می‌ماسد و دلت را لمس نمی‌کند.

دینِ حقیقی، از دلِ عشق می‌جوشد