بریده‌هایی از کتاب ستاره ها در دست

در برابرِ آینه می‌ایستم نه برای آنکه خود را ببینم بل تا یقین پیدا کنم: آیا به‌راستی این که می‌بینم منم؟

زمانْ بادی است که از سمتِ مرگ می‌وزد.

به‌راستی که زندگی را خانه‌ای است که همه چیز در او می‌گنجد، و مرگ را خانه‌ای است که تنها یک چیز در او می‌گنجد: مرگ.

رؤیا اسبی است که ما را به دوردست می‌برد بی‌آنکه از جای خود تکان بخورد.

پس از فرازْ فرود است؟ باور نمی‌کنم؛ بلند همیشه به بلندتر راه می‌بَرَد.

چین و چروک‌ها ـ چاک‌هایی است در رخسار حفره‌هایی در دل.

سفر به من آموخته است که وقت را هنگامی که دستِ ابر آن را می‌نویسد بخوانم.

بگو، ای آیینه از کجا آورده‌ای این تاریکی را که جز نور را منعکس نمی‌کند؟

به هر جا که سفر کنی، به هر سو که رو نهی: اعماقِ تو دوردست‌ترین جاهاست.

تشنه‌ام و عطشم را فرونمی‌نشاند جز آبی که به آن نتوانم رسید.

هنوز پشتِ سرِ کودکی راه می‌روم که همچنان در اندام‌های من راه می‌سپارد؛

روشنایی نه درخواست می‌کند و نه چیزی می‌گیرد: همیشه عطا می‌کند.

از هر چیز می‌توانی پوشیده بمانی جز از زمان.

حقایق را به‌ندرت می‌پذیریم مگر از لبانی که مرده باشد.