بریده‌هایی از کتاب ستاره ها در دست

در برابرِ آینه می‌ایستم نه برای آنکه خود را ببینم بل تا یقین پیدا کنم: آیا به‌راستی این که می‌بینم منم؟

زمانْ بادی است که از سمتِ مرگ می‌وزد.

زندگی اکسیرِ مرگ است از این روست که مرگ هرگز پیر نمی‌شود.

به‌راستی که زندگی را خانه‌ای است که همه چیز در او می‌گنجد، و مرگ را خانه‌ای است که تنها یک چیز در او می‌گنجد: مرگ.

رؤیا اسبی است که ما را به دوردست می‌برد بی‌آنکه از جای خود تکان بخورد.

بگو، ای آیینه از کجا آورده‌ای این تاریکی را که جز نور را منعکس نمی‌کند؟

سفر به من آموخته است که وقت را هنگامی که دستِ ابر آن را می‌نویسد بخوانم.

چین و چروک‌ها ـ چاک‌هایی است در رخسار حفره‌هایی در دل.

پس از فرازْ فرود است؟ باور نمی‌کنم؛ بلند همیشه به بلندتر راه می‌بَرَد.

به هر جا که سفر کنی، به هر سو که رو نهی: اعماقِ تو دوردست‌ترین جاهاست.

حق با توست، ای خفّاش، تاریکی آسایش است و روشنایی رنج.

هنوز پشتِ سرِ کودکی راه می‌روم که همچنان در اندام‌های من راه می‌سپارد؛

تشنه‌ام و عطشم را فرونمی‌نشاند جز آبی که به آن نتوانم رسید.

حقایق را به‌ندرت می‌پذیریم مگر از لبانی که مرده باشد.

از هر چیز می‌توانی پوشیده بمانی جز از زمان.

روشنایی نه درخواست می‌کند و نه چیزی می‌گیرد: همیشه عطا می‌کند.