بریده‌هایی از کتاب شهر خرس ها

چیزی که می‌سازی، دیگران می‌توانند نابود کنند. درهرحال، بساز. چون در پایان، مسئله میان تو و خداوند است. هیچ‌گاه میان تو و دیگران نبوده.

کلمات چیزهای کوچکی نیستند.

پدر یا مادر بودن باعث می‌شود احساس کنید پتویی هستید که همیشه کوچک است. مهم نیست چقدر سخت تلاش کنید تا همه را بپوشانید، همیشه کسی دارد یخ میزند.

زمان همیشه به یک میزان حرکت می‌کند، تنها احساسات هستند که سرعت مختلف دارند. هرروزمی‌تواند یک عمر زندگی باشد یا یک تپش قلب، بستگی دارد که آن را با چه کسی بگذرانید.

«وقتی بچه بودم، بابام عادت داشت وقتی شیر رو زمین می‌ریزممن رو بزنه. این کارش به هم یاد نداد که چیزی نریزم. باعث شد از شیر بترسم. اینو یادت باشه لئو.»

تنها راه مقابله با ترس از تاریکیِ بیرون این است که در درون خودت، تاریکی بزرگ‌تری پیدا کنی.

اما این روزها تقریباً همه از خودشان می‌پرسند آیا واقعاً ممکن است. ادامهٔ زندگی در اینجا. از خودشان می‌پرسند آیا چیزی باقی‌مانده است، جدا از اموالی که به نظر می‌رسد با سرعت دما از ارزششان کم می‌شود.

«ما بازنده‌های بد هستیم چون بازنده‌های خوب کسانی هستند که به باختن عادت دارند!»

به پا داشتن کفشِ اسکیت هیچ‌وقت برایش عجیب نبود. کاملاً برعکس، وقتی یک جفت کفش معمولی به پا می‌کند، احساس می‌کند دریانوردی است که پا بر ساحل گذاشته و از دریا دور شده.

وقتی‌که اولین دستمزدش به حسابش واریز بشود، وسایل نظافت را از مادرش می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد که دوباره آن‌ها را ببیند.

اگر صادقی، ممکن است فریبت دهند. درهرحال صادق باش. اگر مهربانی، ممکن است تهمت خودخواهی به تو بزنند. درهرحال مهربان باش. هر کار خیری که امروز انجام دهی، فردا فراموشش می‌کنند. درهرحال کار خیر انجام بده.

جوانی در سکوت بیرتاون را ترک کرد و وقتی به خانه بازگشت برای کلمات خیلی دیر بود. نمی‌شود در چشمان سنگ‌قبر نگاه کرد و طلب بخشش کرد.

جنگیدن سخت نیست. لحظهٔ پرتاب اولین مشت سخت است.

وقتی خیلی کوچک بود، آنا می‌خواست بازیکن حرفه‌ای هاکی بشود. یک‌فصل در تیم دختران هِد بازی کرد اما آن‌قدربی‌قرار بود که نمی‌توانستگفتهٔ مربیان را انجام بدهد و تمام مدت وارد درگیری می‌شد. سرانجام پدرش به او قول داد اگر مجبورش نکند تا او را به تمرینات ببرد، شکار با تفنگ را به او یاد بدهد. می‌توانست بفهمد که پدرش از اینکه تا این حد متفاوت است شرمنده است و پیشنهاد آموزش شکار آن‌قدر خوب بود که نمی‌توانستنپذیرد. وقتی کمی بزرگ‌تر شد می‌خواستکارشناس ورزشی تلویزیون بشود، سپس دبیرستان شروع شد و یاد گرفت که دخترها نباید در بیرتاون، ورزش را دوست داشته باشند- نه به‌اندازه‌ای که او دوست داشت. نه تا آن حد. نه تا حدی که در مورد قوانین و تاکتیک سخنرانی بکند. دختران نوجوان باید به بازیکنان هاکی علاقه نشان می‌دادند نه هاکی. پس سرش را خم کرد و خودش را وقف ورزش سنتی و واقعی بیرتاون کرد: شرم و سکوت.

یکی از اثرات وحشتناک غم، این است که نبودش را نوعی خودپسندی تعبیر می‌کنیم.

اتاق به‌اندازهٔ کافی ساکت است تا همه صدای شکسته‌شدن قلبش را بشنوند.

کِرا زمانی را به یاد می‌آورد که از پیتر پرسید چرا همه از مردم شهرهای بزرگ بدشان می‌آید ودر پاسخ شنید: «مردم شهرهای بزرگ به‌اندازهٔ کافی احساس شرم نمی‌کنند.»

اولین بازی واقعی‌اش را آنبعدازظهر انجام داده بود و در ثانیه‌هایآخر دروازه خالی را باز نکرده بود. تیم بیرتاون بازی را دوازده بر صفر برد و هر دوازده گل را کوین به ثمر رساند اما کسی نمی‌توانست او را دلداری بدهد.

مادرش می‌گفت درک نمی‌کنم کسی بچه داشته باشد و این کار را نکند، چطور می‌شود بدون ترس از دست دادن آن‌ها زندگی کرد. «یک، دو، سه، چهار، پنج، شش» کِرا صدای مادرش را در خانه می‌شنید و هرکدامشان با چشمانبسته دراز کشیده بودند و احساس دیده شدن و شمرده شدن داشتند. یکی از پربهاترین خاطرات کودکی‌اش است.

اگر صادقی، ممکن است فریبت دهند. درهرحال صادق باش. اگر مهربانی، ممکن است تهمت خودخواهی به تو بزنند. درهرحال مهربان باش. هر کار خیری که امروز انجام دهی، فردا فراموشش می‌کنند. درهرحال کار خیر انجام بده.