بریده‌هایی از کتاب و تو چه می دانی درد یعنی چه؟

زن، عادی‌ترین شکل زیبایی‌ست

تو فکر می‌کنی خیره شدن طولانی به دیواری سفید از خراب کردن آن راحت‌تر است؟ نه دوست من! هنوز نمی‌دانی درد کشیدن چیست

نمی‌خواهم حرف‌های باشکوه و خوش‌آب‌ورنگ بزنم برای این حرف‌ها دیر است می‌گویم کاش کمی کودک بودیم.

من تاریخ خوانده‌ام اما هرگز در سالنامه‌ها جایی به اشک چشمی برنخوردم، فرزندم! آدم‌های سوخته، درخت‌ها، خانه‌ها، در تاریخ فقط اعداد و ارقام هستند می‌دانی پسرم؟ تاریخ یک ریاضیات بی‌رحم و وحشی دارد خانه‌هایی که هر کدام پُر از زندگی و خاطرات تلخ‌وشیرین‌اند برای تاریخ تنها اشکالی هندسی محسوب می‌شوند بدان فرزندم که تاریخ با هندسه هم تسویه‌حساب‌های وحشیانه کرده است یا همه‌چیز تاریخ است ــ و تمام نشده، یا تاریخ تمام شده و هیچ‌چیز نیست

چه کسی سطرسطر، چروک‌های پیشانی‌مان را خواهد خواند؟

کاش کمی کودک بودیم

این روزها سکوت تندتند حرفم را قطع می‌کند خون مثل سابق در رگ‌هایم نمی‌جوشد نگاهم را مدام از آیینه می‌دزدم نامم را هم دیگر بر دیوارِ عرق‌کرده نمی‌نویسم

اگر روزی تصمیم گرفتید نویسنده بشوید، سرزنش‌های بسیاری در لباس طنز و طعنه و کنایه خواهید شنید

«پدر! خدا کیه؟» «خدا تو و مادربزرگت و پدربزرگت و مادرت و همه رو آفریده.» «تو رو هم؟» «...»

می‌پرسید: «نوشتن برای شما چه مفهومی دارد و از چه زمانی شروع کردید به نوشتن؟» البته نوشتن... اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد این است که نوشتن گردش و تفریح دست است؛ از چپ به راست و بیش‌تر اگر بخواهم توضیح بدهم، نوشتن، زندگی عمودی خسته و ناراحت‌مان را کمی روی سطرهای افقی خواباندن و استراحت دادن است گاهی هم نوشتن، انتقام از زندگی است خلاصه که نوشتن روش و تخصصی برای تغییر زندگی است

تا حالا هیچ‌وقت به چشم‌های نوزادی سه‌روزه نگاه کرده‌ای؟ دیده‌ای دنیا در چشم‌هایش چه اندازه اسرارآمیز است؟ تا حالا به چشم‌های پیرمردی هنگام مرگ خیره شده‌ای؟ در چشم‌های او هم دنیا به همان اندازه رازآلود مانده است تا امروز، نه کودک برای پرسش‌های خود پاسخی یافته است و نه پیرمرد از پاسخ‌هایی که پیدا کرده، راضی‌ست و اگر کسی به یک زندگی پُر از پاسخ امید بسته و دیگری ــ برای رهایی از سؤال‌ها ــ به مرگ امید دارد، چرا شباهت مرگ و زندگی به فکر من نمی‌رسد؟

ما را نه روباه‌ها فریب دادند و نه گرگ‌ها دریدند تنها انسان‌های حرام‌زاده و درنده...

گاهی تیرهای امیدمان حتی به سنگ هم نمی‌رسند همان‌طور در هوا ذوب می‌شوند و محو می‌شوند.

اگر راهم را بکشم و بروم کفش‌هایت را برای همراهی خواهی پوشید؟

«شعر چیه؟» «چیزی شبیه لالایی‌هایی که مادرت برات می‌خونه.»

می‌گویند به این عشق به‌روسی می‌گویند: «odnolyub» چه فرقی دارد؛ موش در عین موش بودن کمی فاره هم هست

بوسه‌اش را ــ حتی اگر آخرینش باشد ـ دوست دارم.

پس چه کسی مرا بشنود؟

وقتی عشق هست، شعر هست و نوشتن هست

حساب‌های دردناک ۱ «چی شده؟» «از پسرت بپرس.» «حرف بزن!» «نمرهٔ هفده گرفتم.» «چرا؟» «معلم پرسید: سه سال قبل چند سالت بود؟» «بعد...» «من هفت سال دارم، پس باید سه‌تا از هفت کم کنیم. پس، سه سال قبل من چهار سال داشتم، درست است پدر؟» «همین‌طور است...» «بعد پرسید: سه سال بعد چند سالم می‌شود؟» «و...؟» «این را نمی‌دانستم.»

حالا من خودم کودکی هستم لابه‌لای دیوارهای ترک‌خورده لابه‌لای خلأ درون خلأ حالا من تنها این‌جا هستم در یک جا در یک نقطه در این خانه، که فکر می‌کنیم مال ماست یعنی اگر مرا با جاها و نقطه‌های بی‌شماری که در آن‌ها نیستم جمع کنیم نیستی‌ام از هستی‌ام بیش‌تر است. اما نیستی که می‌گوییم همه‌جا هست خودش وجود ندارد خلأ مثل آستر لباس زندگی است که همیشه اتیکتش پشت گردن‌مان را آزار می‌دهد.

چگونه زندگی کنم که روزهایم از همدیگر قابل‌تشخیص نباشند و به خاطره بدل نشوند؟ یا چگونه به یاد بیاورم که روزهایم با هم فرق داشته باشند و به حیات و اکنون به عذاب بدل نشوند؟ چگونه خزانی است که از زردی‌اش سبزینگی‌اش قابل‌فهم باشد؟

گاهی آدم نباید به جاهایی که دعوت می‌شود، برود رفتنِ حقیقی برنگشتن است می‌گویم که بدانی پسرم شاعری در اصل پُر شدن و خالی شدن و پُر نشدن است

۲ حدود قیمت عمر یک انسان را اگر به من می‌گفتید ارزش کل جهان را روی‌هم‌رفته به شما می‌گفتم و شما با جبر و حساب اگر نتایج را با هم مقایسه می‌کردید، آن‌گاه عدم‌تناسبی به چشم می‌خورد و از فقدان مجهولی به نام عشق خبر می‌داد

«پدر! وقتی اومدی پنج‌تا بستنی بگیر.» «صبر کن ببینم، چرا پنج‌تا؟» «یکی برای خودت، یکی برای فرید، یکی برای مامان، یکی هم برای من.» «پنجمی چی؟» «یکی هم... یکی هم برای گنجشک‌ها.»

تو فکر می‌کنی خیره شدن طولانی به دیواری سفید از خراب کردن آن راحت‌تر است؟

نقاشان مشرق‌زمین انسان‌ها را بدون سایه می‌کشند کسی چه می‌داند شاید این را از خورشید نیم‌روز آموخته‌اند شاید هم این اشاره‌ای است به همیشه ممکن بودن مرگ

با مسکّن‌های خیال دردها را بی‌حس می‌کنی اما با دست‌های منطق گره هیچ نتیجه‌ای گشوده نمی‌شود.

آرزوهای ما نمک غذاهایی بود که در دیگ دودگرفتهٔ عمر می‌جوشید

این روزها سکوت تندتند حرفم را قطع می‌کند خون مثل سابق در رگ‌هایم نمی‌جوشد نگاهم را مدام از آیینه می‌دزدم