بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

«رؤیاهاتو محکم بچسب واسه این‌که اگه رؤیاها بمیرن زندگی عین مرغ شکسته‌بالی می‌شه که دیگه مگه پروازو خواب ببینه»

«زیباترین دریا دریایی است که هنوز در آن نرانده‌ایم زیباترین کودک هنوز شیرخواره است زیباترین روز هنوز فرا نرسیده است و زیباتر سخنی که می‌خواهم با تو گفته باشم هنوز بر زبانم نیامده است»

«من خوب می‌دانم که حتا در شلوغ‌ترین شهر دنیا تنها خواهم بود»

«ماه اگر می‌خندید شبیه تو می‌شد»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

شاید خدا در همین نزدیکی پشت مرگ پنهان است

ماکسیم: «ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

«وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

«رؤیاهاتو محکم بچسب واسه این‌که اگه رؤیاها بمیرن زندگی عین مرغ شکسته‌بالی می‌شه که دیگه مگه پروازو خواب ببینه»

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...

«من غمی دارم که از سرزمین پدری آورده‌ام و شما هرگز نمی‌توانید تصور کنید که با چه شوقی به دیدار این درد می‌شتابم»

«زندگی من جز جنونی شیرین نبوده افسوس»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

«ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

تمام دانایی‌مان ما را به نادانی‌مان نزدیک می‌کند و تمام نادانی‌مان ما را به مرگ نزدیک می‌کند

روزگار عجیبی‌ست پدر را در خانهٔ پدری از یاد برده‌ایم می‌دانی ماکسیم وقتی پدری فرزندش را از یاد می‌برد غم‌انگیز است و نفرت‌انگیز است وقتی فرزندی پدرش را از یاد می‌برد

هُوانِس هوا تاریک‌روشن است بیدار شو برویم هُوانِس: «وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

اریک: «برای من مرگ یک واقعه نیست یک راز است»

«به این ترتیب شما نمی‌دونین مرگ چیه» و دکتر س... که گفته بود «بدترین اتفاقی که می‌تونه برای این سؤال بیفته اینه که پاسخی بهش داده بشه»

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...

«کفر می‌گویم داد می‌زنم خدایی نیست اما خدا از آتش کوره کسی را بیرون می‌کِشد که کوه هم در برابرش به لرزه می‌افتد و امر می‌کند دوستش بدار!»

روزی که به خانه‌ام آمد زمستان بود و برف می‌بارید گل سرخی به من داد و گفت این گل را از یک شعر قدیمی چیده‌ام ببین هنوز می‌بوید

پیش از رفتن کودکانم را که در جنگ با دشمن یتیم شده‌اند و کودکان دشمنم را که در جنگ با ما یتیم شده‌اند کمی تاب می‌دهم

«من غمی دارم که از سرزمین پدری آورده‌ام و شما هرگز نمی‌توانید تصور کنید که با چه شوقی به دیدار این درد می‌شتابم»

«آن‌قدر انتظار کشیده‌ام که همه‌چیز را فراموش کرده‌ام»

در طول سال‌ها شاعری کردن آموخته‌ام که هر رؤیایی از لحظه‌ای که در ذهنم شکل می‌گیرد و آن را به روی کاغذ می‌آورم، دیگر رؤیا نیست، واقعیتی است که در سطرهای شعرم جان می‌گیرد و نفس می‌کشد.

«دنیا این‌گونه به پایان می‌رسد نه با انفجار که با زوزه...»