بریده‌هایی از کتاب کتاب

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

در چرخش تاریخ، چه سرخورده چه سرخوش دنیا نه به جمشید وفا کرد، نه کورش

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم همیشه جای شکایت ز خلق بسیار است ولی برای تو از خود شکایت آوردم

تعریف تو از عقل همان بود که باید عقلی که نمی‌خواست سر عقل بیاید

مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم هزار روحم و در یک بدن نمی‌گنجم

تاوان عشق را دل ما هرچه بود داد

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی که آنچه «کاخ» تو را «خاک» می‌کند ستم است

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

برکهٔ بخت من از ماهی دلمرده پر است

قلندرها و درویشان و حق‌گویان و عیّاران! من از راهی خبر دارم که ذکرش قل‌هوالله است

کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم در فکر چراغی‌ست که از من برباید

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصلهٔ ما هنوز یک قدم است

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود می‌توانستی نتازی بر من، اما تاختی ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست

سهم ماهی‌های عاشق را چه خوش پرداختی

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

دلخوش به جمع‌کردن یک مشت «آرزو»

یک رود و صد مسیر، همین است زندگی

نمی‌خوانم خدایش گرچه از اوصاف او پیداست که هم بر عیب ستّار است، هم بر غیب آگاه است

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

مپرس شادی من حاصل از کدام غم است که پشت پردهٔ عالم، هزار زیر و بم است

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم جایی که در آن شرط حیات است توحش

گمان مکن که تو مختاری و جهان مجبور که اختیار تو را هم خدا به جبر نوشت

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

خبر نداشتن از حال من، بهانهٔ توست بهانهٔ همهٔ ظالمان شبیه هم است

خوش باد روح آنکه به ما با کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا