بریده‌هایی از کتاب کتاب

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

در چرخش تاریخ، چه سرخورده چه سرخوش دنیا نه به جمشید وفا کرد، نه کورش

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم همیشه جای شکایت ز خلق بسیار است ولی برای تو از خود شکایت آوردم

تعریف تو از عقل همان بود که باید عقلی که نمی‌خواست سر عقل بیاید

مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم هزار روحم و در یک بدن نمی‌گنجم

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی که آنچه «کاخ» تو را «خاک» می‌کند ستم است

تاوان عشق را دل ما هرچه بود داد

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

برکهٔ بخت من از ماهی دلمرده پر است

قلندرها و درویشان و حق‌گویان و عیّاران! من از راهی خبر دارم که ذکرش قل‌هوالله است

کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم در فکر چراغی‌ست که از من برباید

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصلهٔ ما هنوز یک قدم است

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود می‌توانستی نتازی بر من، اما تاختی ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

سهم ماهی‌های عاشق را چه خوش پرداختی

دلخوش به جمع‌کردن یک مشت «آرزو»

نمی‌خوانم خدایش گرچه از اوصاف او پیداست که هم بر عیب ستّار است، هم بر غیب آگاه است

یک رود و صد مسیر، همین است زندگی

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم جایی که در آن شرط حیات است توحش

مپرس شادی من حاصل از کدام غم است که پشت پردهٔ عالم، هزار زیر و بم است

گمان مکن که تو مختاری و جهان مجبور که اختیار تو را هم خدا به جبر نوشت

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

خوش باد روح آنکه به ما با کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا

خبر نداشتن از حال من، بهانهٔ توست بهانهٔ همهٔ ظالمان شبیه هم است