بریده‌هایی از کتاب گریه‌های امپراتور

تلخ و شیرین جهان چیزی به جز یک خواب نیست مرگ پایان می‌دهد یک روز این کابوس را

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست! از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند

هنوز غصه خود را به خنده پنهان کن! بخند! گر چه تو با خنده هم غم‌انگیزی

تلخ و شیرین جهان چیزی به جز یک خواب نیست مرگ پایان می‌دهد یک روز این کابوس را

بی‌قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست

زمین از آمدن برف تازه خشنود است من از شلوغی بسیار ردّپا بیزار

بی‌قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست آه! بی‌تاب شدن عادت کم‌حوصله‌هاست مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد؟ » بال«وقتی قفس پر زدن چلچله‌هاست بی‌تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست باز می‌پرسمت از مسئله دوری و عشق و سکوت تو جواب همه مسئله‌هاست

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظه کوتاه به هم می‌ریزد

در غلغله جمعی و » تنها«شده‌ای باز آن‌قدر که در پیرهنت نیز غریبی

تو را خدا به زمین هدیه داده، چون باران که آسمان و زمین را به هم بیامیزی

بی‌تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست

در غلغله جمعی و » تنها«شده‌ای باز آن‌قدر که در پیرهنت نیز غریبی

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

باز می‌پرسمت از مسئله دوری و عشق و سکوت تو جواب همه مسئله‌هاست

آسمانی شدن از خاک بریدن می‌خواست بی‌سبب نیست که فواره فروریختنی‌ست

کی به انداختن سنگ پیاپی در آب ماه را می‌شود از حافظه آب گرفت؟!

آسمانی شدن از خاک بریدن می‌خواست

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظه کوتاه به هم می‌ریزد

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

بارم که روی شانه عالم زیادی‌ام

یک روز دو دلباخته بودیم من و تو! اکنون تو ز من دلزده‌ای! من ز تو دلتنگ

در سجده توبه کردم و پایان گرفت کار تا گفتم السلام علیکم... شروع شد

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

بیچاره آهویی که صید پنجه شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی

هر کسی در دل من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد که تو رفتی و دِلم ثانیه‌ای بند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد!

چای می‌نوشم که با غفلت فراموشت کنم چای می‌نوشم ولی از اشک، فنجان پر شده‌ست