بریده‌هایی از کتاب در راه ویلا (مجموعه داستان)

«دستی که نمی‌توانی قطع کنی ببوس.» به‌خاطر استفادهٔ ناشیانه‌ام از کلمات قصار اخم کرد و تلخ و نیش‌دار گفت: «ولی من اگر نتوانم قطع کنم، مجبور هم نیستم ببوسم.»

این‌که به جایی بروی که فقط برای لذت روحی تو باشد و اجازه داشته باشی بچه را نبری و این طبیعی‌ترین کار دنیا باشد.

حرف زدن از کاری که انجام نشده احمقانه‌ترین کار دنیاست.

دلم می‌خواست چند روزی از وظیفهٔ مادری مرخصی بگیرم و فراموش کنم که مادرم

فکر می‌کرد این خاصیت آدم‌های عاشق است که سهمی از شور درون‌شان را به دیگران نیز می‌بخشند.

جوان بودم و حقش نبود این‌قدر دلم بگیرد.

مهم این است که خواندن و زندگی کردنت یکی باشد، نه این‌که یک‌جور فکر کنی و جور دیگر زندگی کنی.

چه کسی دوستی پایدار عروس و خواهرشوهر را دیده بود؟

همکارش به دمکرات‌مآبی بیهودهٔ او می‌خندید. چه کسی دیده بود که با حرف زدن بشود به حقیقت دست پیدا کرد. حقیقت را باید شکار کرد، بعضی وقت‌ها غافلگیرانه. فقط می‌شد سوراخی در آن درِ بسته درست کرد و آن‌طرف در را دید.

«سن تو که بودم، هم بچه‌داری می‌کردم، هم خانه‌داری. صدتا کار در یک چشم به‌هم زدن می‌کردم و عین خیالم نبود. آتش‌پاره بودم. ولی تو انگار مرده‌ای

ناامید فکر کردم با دو بچهٔ کوچک و یک زن پیر و این‌همه بار راه افتاده بودم کجا؟ ویلای مرده‌شوربردهٔ میترا.

خانه‌ای داشت که همیشه شلوغ بود و باید مثل ماشین کار می‌کرد تا اشیا حرکت نکنند. خانه فقط چند لحظه تمیز می‌ماند. بچه‌ها و شوهرش که از در وارد می‌شدند، خرابی شروع می‌شد. بعضی وقت‌ها دلش می‌خواست آن‌ها را هم مثل اشیای خانه بی‌حرکت کند تا زندگی به‌همان شکلی بماند که برایش زحمت کشیده بود و ساخته بود. ولی دریغ از ذره‌ای سکوت و آرامش.

خاصیت آدم‌های عاشق است که سهمی از شور درون‌شان را به دیگران نیز می‌بخشند.

آدمی است که از این به بعد باید تعریف بشود، نه این‌که تعریف قبل از خودش را یدک بکشد.

نشانه‌های بیرون، کلید مکنونات درون آدم‌هاست،

حس ظریفی که مثل رگ نازک قلبش متعلق به خودش بود.