بریده‌هایی از کتاب خانواده‌ پاسکوآل دوآرته

هیچ نفرتی بالاتر از نفرت خانوادگی نیست، نفرت از یک آدم همخون.

نه عشق کار یکی دو روز است و نه نفرت.

کارهای آدم فانی عجیب است. از هرچه که دارد بدش می‌آید، ولی بعد برای همان‌ها افسوس می‌خورد!

این هردو کتاب دربارهٔ قتلِ بی‌هدف است.

«چه منظرهٔ غم‌انگیزی است تماشای مردمی که منتظرند خدا همهٔ کارها را درست کند!»

کارهای آدم فانی عجیب است. از هرچه که دارد بدش می‌آید، ولی بعد برای همان‌ها افسوس می‌خورد!

فرقی نمی‌کند که تو چه‌قدر زود بلند شوی، سحر هیچ‌وقت زودتر از موقعش سرنمی‌زند.

کارهای آدم فانی عجیب است. از هرچه که دارد بدش می‌آید، ولی بعد برای همان‌ها افسوس می‌خورد!

«اگر خدا همهٔ کارها را درست کرد، چه؟» «این‌قدرها هم دوستمان ندارد...»

«چه منظرهٔ غم‌انگیزی است تماشای مردمی که منتظرند خدا همهٔ کارها را درست کند!»

آرامش روح مثل برکت خداوند است، گرانبهاترین برکتی است که فقرا و پریشان‌ها می‌توانند به آن امید داشته باشند.

حقیقت این است که آدمیزاد به رسم ورسوم بسته است، مثل خر به افسار.

چه سّری است در عشق که درست در آن دم که بیش از همه به آن نیازمندیم، از ما می‌گریزد؟

پدرم می‌گفت که نبرد زندگی بسیار طاقت‌فرساست و لازم است که با تنها سلاح مفید به جنگش برویم، سلاح عقل

مردم شهر به حقیقت پشت می‌کنند و خیلی‌وقت‌ها حتی خبر ندارند که یکی دو فرسخ آن‌طرف‌تر، وسط دشت، یک نفر دهاتی ممکن است وقتی که خرت وپرتش را جمع می‌کند و قلاب ماهیگیری‌اش را می‌بندد و سبد کوچک بوریایی‌اش را با شش هفت مارماهی برمی‌دارد، شاید راجع به آن‌ها فکر می‌کند.

فرقی نمی‌کند که تو چه‌قدر زود بلند شوی، سحر هیچ‌وقت زودتر از موقعش سرنمی‌زند.

هیچ نفرتی بالاتر از نفرت خانوادگی نیست، نفرت از یک آدم همخون.

نه عشق کار یکی دو روز است و نه نفرت.

هرکه با شمشیر زندگی کند، با شمشیر هم کشته خواهد شد...

اما نور همین خورشید که زال‌ها را کور می‌کند، سیاهان را حتی وانمی‌دارد که پلکی بزنند.

وقتی خیلی جوان بودم، که سنی است که ذهن بیش‌تر از همیشه قابل دستکاری است، مدت کوتاهی مرا به مدرسه گذاشتند. پدرم می‌گفت که نبرد زندگی بسیار طاقت‌فرساست و لازم است که با تنها سلاح مفید به جنگش برویم، سلاح عقل. این نصیحتش را آن‌قدر تکرار می‌کرد که انگار از بر کرده بود. این‌جور مواقع از خشونتِ صدایش کم می‌شد. صدایی می‌شد تودار و لحنی می‌گرفت که برای من کاملا تازگی داشت ... بعد، انگار از چیزی که گفته پشیمان شده باشد با صدای بلند قهقهه سرمی‌داد. همیشه هم آخرش با لحن محبت‌آمیزی به من می‌گفت: «پسرجان، به حرف‌هایم اعتنا نکن ... من دارم پیر می‌شوم!»

در مورد حرف مفت مردم ... بهترین کار نشنیده‌گرفتنشان است!

چه سّری است در عشق که درست در آن دم که بیش از همه به آن نیازمندیم، از ما می‌گریزد؟

هنوز بدتر از این در راه است ...

آدم بدی نیستم، قربان، گرچه انصافآ برای بدبودن بهانه کم ندارم. همه لُخت دنیا می‌آییم، بااین‌حال بزرگ که شدیم، سرنوشت طوری شکلمان می‌دهد که انگار از مومیم. بعد همهٔ ما را روی راه‌های گوناگون به‌طرف یک مقصد واحد ــ مرگ ــ روانه می‌کند. بعضی‌ها دستور دارند از راه‌های گلکاری‌شده بگذرند، از بعضی هم خواسته می‌شود روی جاده‌های پر از تیغ و خار راه بروند. گروه اول با آرامش به اطراف نگاه می‌کنند، و در میان عطر شادی‌شان لبخند می‌زنند، لبخند آدم‌های بی‌گناه، درحالی‌که گروه دوم در زیر آفتاب سوزان دشت به خود می‌پیچند و ابروهاشان مثل آدم بدعنق به هم گره می‌خورد. بین آرایش تن با سرخاب و ادوکلن، و آرایش خالکوبی که هرگز پاک نمی‌شود تفاوت از زمین تا آسمان است ...

وقتی فکر می‌کنم که چه‌قدر همیشه ترس‌خورده بودم، هنوز هم پشتم می‌لرزد.

آغاز کاری که هرگز نمی‌توانم در جای درستی به پایان برسانم، هیچ معنایی ندارد