بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد سوم و چهارم

«مادر! مادر چه نعمتی‌ست!»

در جوانی، آدمیزاد خیلی گول دلش را می‌خورد

می‌گویند نخ که پاره شد، گره‌اش بزنی کوتاه‌تر می‌شود.

لبخندی به چهره دارد. لبخندی از رغبت.

. آدمیزاد عادت می‌کند!

مرد است دیگر. گاه نمی‌خواهد کسی لرزش بیمناک چشمهایش را ببیند. نمی‌خواهد صدای خشک درهم شکستن چیزی را در خود، به دیگری نشان بدهد. تسلیم شکستن نگاه خود، نمی‌خواهد بشود. مرد است دیگر.

روزگار همیشه که به دلخواه نیست. نشیب و فراز دارد.

با شرم و خجالت شکم وامانده‌ام را سیر کنم!

همین که دیگران ملاحظه تو را بکنند، همین که تو چنان شکننده شده باشی که مورد رعایت دیگران قرار بگیری، کرم حقارت درونت را می‌خورد

صد تا؟ هزار تا؟

یاد تو، یادگار تو هم هست.

آدم خرش را هم که به امانت دست کسی می‌سپارد، سالم و تندرست باید پس‌اش بدهند؛ نه؟!

آدم برای گفتن همه آنچه که در دل دارد، لابد زبانش نارساست!

«بگذار گم شود! اسبِ نجیبی اگر بود، به هر رانی رکاب نمی‌داد!»

شب، امشب به این آسانی‌ها نمی‌رود! نه، نمی‌گذرد شب. نمی‌گذرد. بگذارم نشسته باشم، آشناجان.

از او ببُر! یک‌جوری که به دلش هم گران نیاید.

پدرها هیچوقت آن‌قدر از پسرهایشان بیزار نمی‌شوند که عاقش کنند.

در لحظه‌هایی، پیری چه زود رو می‌کند!

دنیا اگر به کام نیست، گو سرنگون شود!

تنش آرام ـ اما چه پنهان ـ دلش بی‌آرام بود.

آدمیزاد گاهی به یک نظر هواخواه کسی می‌شود، گاهی هم صد سال اگر با کسی دمخور باشد دلش بار نمی‌دهد که با او دست به یک کاسه ببرد.

هی ... مرد! حقّا که نانِ گدایی غیرت‌کش است!

به گُل گیوه‌ات برنخورد برادر! زنی که تو را واگذاشته و به او چسبیده، همان بهتر که زودتر این کار را کرده

رنج، تاوان عشق. عشق، بهای رنج. عاشق‌تر ای کاش می‌بودم، عاشق‌تر.

ببینم تو چه چیزت را برای خاطر او، حاضری بدهی؟! من جانم را می‌دهم. می‌دهم! جان کرکس هم برای خودش عزیز است. نه؟

دلم می‌خواهدت، اما نه حالا. نه این‌جور!

قلب پیر پدر، بزرگ است. اما، غم پدر هم خُرد نیست. چه توان کرد؟

هر چه نه، او هم خدایی دارد. ندارد.

اما آدمیزاد گاهی به یک نظر هواخواه کسی می‌شود

خوبم! دنیا که لنگ ما نمی‌شود. می‌گذرد. من هم به همچنو؛ می‌گذرم! تو چی؟