بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد سوم و چهارم

صد تا؟ هزار تا؟

آدم خرش را هم که به امانت دست کسی می‌سپارد، سالم و تندرست باید پس‌اش بدهند؛ نه؟!

«بگذار گم شود! اسبِ نجیبی اگر بود، به هر رانی رکاب نمی‌داد!»

آدم برای گفتن همه آنچه که در دل دارد، لابد زبانش نارساست!

شب، امشب به این آسانی‌ها نمی‌رود! نه، نمی‌گذرد شب. نمی‌گذرد. بگذارم نشسته باشم، آشناجان.

از او ببُر! یک‌جوری که به دلش هم گران نیاید.

پدرها هیچوقت آن‌قدر از پسرهایشان بیزار نمی‌شوند که عاقش کنند.

تنش آرام ـ اما چه پنهان ـ دلش بی‌آرام بود.

دنیا اگر به کام نیست، گو سرنگون شود!

در لحظه‌هایی، پیری چه زود رو می‌کند!