بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد اول و دوم

شکم نان می‌خواهد. گفتگو که حالی‌اش نمی‌شود. جای نان چاخان هم نمی‌شود تحویلش داد.

درد از همین نقطه پیدا می‌شود. گنگی زبان و گستردگی جان.

به اندازه یک کوه، تنهایم!

خاک این سرزمین، در همه روزگارها، با خون ما مردم آبیاری‌شده.

تا تو در باد دنیایی مردی یافت نمی‌شود که نگاه چپ به من کند!

فاصله میان خواستن و توانستن، بسیار دور است. بر زخم دلت آهک پاشیده‌اند.

تپش قلب مادر، چه به شوق و چه به هراس، آهنگی دیگر دارد

چرت. خواب. آفتاب. خاموشی. فراموشی. جهان را گو که بچرخد!

تو ثقیل‌تر، کاری‌تر و تواناتر از آنی که وانهی زندگانی‌ات به گونه روزهایی تهی، چون باد بیابان از کنارت بگریزند. تو خود می‌باید زندگانی‌ات را فرا چنگ آوری. نباید، سنگواره، بر جای بمانی و گریز زندگانی‌ات را نظاره کنی.

غمی نیست. زمانی درمی‌آیم از این قفس.

آدم غریب اگر همکلام نداشته باشد دلش زود می‌گیرد.

عشق! ای عشق، جانم فدایت!

چه حالی داشت، بلقیس؟ نگرانِ کدام‌سوی بود؟ چرا نمی‌خفت؟ خیال که برش کنده بود؟ یادِ کی؟ یادِ چی؟

قلچماق و دلپاک و سر براه و دل به کار بود. مرد را همین بس

عشق مثل همین بادهای کویریست. مگر نیاید! وقتی آمد چشمها را کور می‌کند.

عشق، اگر چه می‌سوزاند، اما جلای جان نیز هست. لحظه‌ها را رنگین می‌کند. سرخ. خون را داغ می‌کند.

عشق، اگر چه می‌سوزاند، اما جلای جان نیز هست.

می‌دانی من آدمی نبودم که پیش هر کس رو بیندازم. اما امسال برای ما سال خوبی نیست.

پروردگارا، به تو می‌سپارمش! آخرین تسلّا و آخرین کلامی که توان به کسی گفت.

من چیزهای زیادی نداشتم، اما یک چیز داشتم. همان یکی را هم دارند از من می‌گیرند. من عاشق بودم. من عاشق زنم بودم

کدام چشم‌اندازی دلشکن‌تر از تاشدن مرد؟ نمد برای تاشدن است، نه مرد!

شب به جایی رسیده بود که شیب به صبح داشت. کوچه‌ها و خانه‌ها و خرابه‌ها و جغدها، همه از صدا افتاده و سر و گوش انداخته بودند. تنها باد بود که در ناودانها و بادگیرها می‌پیچید و تن به در و دیوار می‌کوفت. چیزی به خروسخوان مانده بود.

دور که شدم یادم آمد که پشیمانم. پشیمان از کاری که نکرده‌ام.

چندان غرق در خود که بیرون از خود را پنداری از یاد برده است.

کجا هستی؟ دل تو را می‌طلبد. چشم خواهای نگاه توست!

جانم هوای تو دارد. نگاهم کن. نگاهم کن. کباب شدم بی‌پیر! بسوزانم!

«من آمده‌ام ببینمتان. سلام. خِفّت مخورید.»

بگذار بگذرد. اینش مهم نیست. لحظه‌ها هر چه کش بیایند، جای روح فراخ‌تر می‌شود. ثقل می‌شکند. شکسته‌هایش در لحظه‌ها جاری می‌شوند. شکسته‌هایش شکسته‌تر می‌شوند. خُرد می‌شوند. نرم می‌شوند. جا می‌افتند. عادی می‌شوند. عادت می‌شوند. فقط بگذرند. فقط اگر بگذرند

شکم نان می‌خواهد. گفتگو که حالی‌اش نمی‌شود. جای نان چاخان هم نمی‌شود تحویلش داد.

شو مهتاو که مهتاُوم نیامد نشستُم تا سحر خوابُم نیامد نشستُم تا سحر قلیان کشیدُم که یار هر شوُم امشو نیامد.