بریده‌هایی از کتاب حفره ها

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

خودم را می‌زنم به بیداری به خواب که سخت است

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

همین‌طور برای خودم می‌خندم همین‌طور برای خودش اشک می‌آید

جایت در زندگی درد می‌کند،

از زیر پوست با تو حرف می‌زنم از کوچه‌های خون، مرگ، مردگی از خون‌مردگی! یعنی که خسته است خون از این‌همه چرخیدن نشسته است.

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

و حالا زمان داشت از ما انتقام می‌گرفت

شمع‌ها را روشن کردم ولی هیچ‌چیز روشن نشد نور تاریکی را پنهان کرده بود...

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است

بعدِ مرگت قدمی بزنیم ماه را بیاوریم و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم بعد

بارانی که روزها بالای شهر ایستاده بود عاقبت بارید، تو بعدِ سال‌ها به خانه‌ام می‌آمدی...

ما روی مرگ لباس پوشیده بودیم

تهران کلاهِ بزرگی‌ست که بر سرِ زمین گذاشته‌ایم.

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

دلم نیامد بگویم! این شعر در همان سطرهای اول گلوله خورد وگرنه تمام نمی‌شد.

من بچه بودم مادرم ظرف می‌شست و پدر با سبیل سیاهش به خانه برمی‌گشت، بمب‌ها که می‌باریدند هر سه بچه بودیم...

می‌ترسانَدَم قطار، وقتی که راه می‌افتد و این‌همه آدم را از آن‌همه جدا می‌کند

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

ابری که بالای شهر ایستاده روزی‌ست که من دود کرده‌ام.

بدون نام می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

ای زخم گاوصندوق قدیمی! که اسنادِ محرمانهٔ اندوه در تو پنهان است

دراز کشیده‌ام زنم شعری از جنگ می‌خوانَد