بریده‌هایی از کتاب کتاب مقدس نئون

از مادرم پرسیدم چرا موهایش مثل موهای خاله مِی براق و زرد نیست، و او در پاسخ گفت که بعضی آدم‌ها شانس دارند. این حرفش باعث شد دلم برای او بسوزد.

نپرسیدم که قطار به کجا می‌رود.

برای قطارم جایی خاص را در طبقهٔ بالا فراهم کردم و مناظر مختلف را برایش صحنه‌سازی کردم تا از میان آن‌ها بگذرد. با تعدادی جعبه یک تونل و تپه درست کردم و به کمک داربست‌هایی که برای گل رزهای رونده به ایوان پیچ شده بودند، یک پل درست کردم. هرکسی می‌توانست به‌راحتی بفهمد که در آن گِل و خاکستر هیچ‌وقت گل رزی رشد نمی‌کند. این موضوع خاله مِی را عصبانی کرد چون او داربست‌ها را دوست داشت و می‌گفت حتی اگر هیچ گُلی آن‌جا نباشد، او می‌تواند آن‌جا بنشیند و در خیالش تصور کند که روی داربست‌ها مملو از رز است.

در این اندیشه بودم که چه تفاوتی وجود دارد میان این جعبه‌های کوچک چوبی که ماه از جایی که قرار بود در باشد، به داخل آن‌ها می‌تابید، و آن‌چه کمی بعدتر مردم زندگی‌شان را در آن شروع می‌کردند و به آن به‌عنوان خانه عشق می‌ورزیدند.

هیچ تپه‌ای در دیدرسم نیست که دربارهٔ آن حرف بزنم