بریده‌هایی از کتاب این زین که اسب ندارد

همین دیروز عکس خودم را جدا کردم نوشتم دیر آمد به دنیا این آدم

جان‌های شعله‌ور همیشه تنهایند حتا از آسمان اگر پیراهنی به تن پوشند

عصب‌هایم درختی پر از زخم‌های یادگاری‌ست

از یک تک سلولی یک ذره بزرگ‌تریم به دنیا می‌آییم تا مرگ را ثابت کنیم

گاه بی‌آن‌که بدانیم در شب سخن می‌گوییم و صبح از چشم خود می‌فهمیم گریسته‌ایم آن‌قدر که در پلک‌های‌مان انارهای شکسته بسیار است

و دستانم دو درخت مانده در برف است

بدرقهٔ دو دانه اشک چه بر سر آدم که می‌آرد

این نقشه‌ها را بردارید شهرها یکی شماره‌ها یکی‌ست

بیهوده است که خون هم داریم چون در دو سوی رود با دو چهره ایستاده‌ایم

وین عادت نژاد ماست که ناگهان در خنده‌یی بلند می‌پژمرند

کی گفته گریه شأن مردان نیست؟ کوهی به دست آب می‌رفت

در سرنوشت خود بی‌گناه‌اند ابرهایی که نمی‌زایند

این بار اما دلم را جایی نهاده‌ام که یادم نیست

از اتهامات وارده به ماه بی‌تابی ماست

بنویس، چون چراغ واژگان برافروختیم تنها شدیم به ناگهان هریک

می‌خواهم که آگاه کنم از خودش این رود را بمیرم بعد و بعد رود رود سر دهید

می‌دانستم با این چشم‌ها سازش نمی‌کنی