بریده‌هایی از کتاب گوشواره ها

اینکه بخوای خودت نباشی خیلی دردناکه. اگه خودت رو از دست بدی دیگه چی برات می‌مونه؟

چرا نمی‌فهمند فقط عشق برای رسیدن به همه چیز کافی است.

تنهاست. مثل عاشقی که هیچ‌کس عشقش را نمی‌فهمد، مثل همه عاشق‌ها.

می‌فهمم که ممکنه یک خاطره و یک تصویر تنها دارایی یه آدم باشه.

ژاله اخم می‌کند. کلمهٔ "مرغوب" آزارش می‌دهد. می‌پرسد: "از نظر شما چه چیزی یه زمین رو مرغوب می‌کنه؟" - موقعیتش نسبت به خیابون، نسبت به رودخونه، نورگیریش... ژاله می‌خواهد بپرسد: "پس خاطره‌ها چی می‌شن؟" ولی چیزی نمی‌گوید.

پدرم گفت اگر پام رو فرو کنم تو چشمه دیگه از هیچ‌چی نمی‌ترسم. از اون موقع تا حالا با اینکه سال‌هاست می‌دونم اینو از خودش درآورده بود ولی بازم اگه پامو بکنم تو چشمه احساس قدرت می‌کنم."

جنگ‌هایی که بردن در آنها شبیه باختن است

"یه کاری هست تو این دنیا که فقط تو از پسش برمیایی. یه کاری که تو به خاطر انجام دادنش به دنیا اومدی."

"یه کاری هست که فقط وقتی انجامش بدی می‌فهمی چقدر همه‌چی فرق می‌کنه."

احساس می‌کند کسان دیگری هم پیش از او اینجا نشسته‌اند و اینجا انتظار کشیده‌اند. انتظار نامه‌ای که برسد. انتظار کسی که به آنها دلداری بدهد. انتظار روزهایی که قصد آمدن نداشته‌اند. انگار این پنجره‌ها را برای انتظار کشیدن ساخته‌اند.

"حالا دیگه نصف بیشتر سال خشکه. یه چیزی برای من جالبه. حتی وقتی هم آب نداره بازم اسمش رودخونه‌اس. هویتش رو انگار از انتظارش برای آب می‌گیره."

"خیلیا هویتشون رو از انتظارشون می‌گیرن..."

هر دو می‌دانند بزرگ شدن بی‌فایده است. همه‌چیز جایی در دوردست در دنیای دور کودکی که به خاطر ترس‌هایش گریه می‌کند، اتفاق افتاده و تمام شده. بقیه زندگی انتظار است. انتظار پس گرفتن تکه‌های خاطره‌هایی که یک شبه به باد رفته‌اند. یک شبه برای همیشه از دست رفته‌اند.

همهٔ گوشواره‌ها قصه دارن. فقط باید یکی باشه که صداشون رو بشنوه.

"عشق همیشه برنده‌اس و اگه یه عشقی برنده نمی‌شه یا عشق نیست یا آدم‌ها به اندازهٔ کافی عاشق نیستن."