بریده‌هایی از کتاب داستان پسرم

بعدها سانی به هانا گفت: ــ برای کسی که در راه آزادی مبارزه می‌کند، آزادی وجود ندارد.

بدون آن‌که بفهمیم می‌گذرد. ما باید به زمان کمک کنیم که به‌سوی هدف‌های روشن پیش برود.

پدرم فقط جرأت کرد بگوید: ــ جای زخم‌ها باقی می‌ماند؟ ـ این ماجرا او را از راهی که در پیش گرفته بود، بازنداشت. هردوی آن‌ها را بازنداشت. این جملهٔ او مرا بیرحم کرد.

چون مذاهب مشکل تفسیر هر رازی را به کمک وجود موجودات اسطوره‌ای فیصله می‌دادند؛

من نمی‌دانم او چه می‌کرد که تمام مردان و زنان احساس می‌کردند که وقتی پی‌درپی به موانع فلاکتبار برمی‌خوردند، او برای آن‌ها راه خروج از تنگناهای بدهکاری، جهالت، پریشانی و ناامنی سایه انداخته بر زندگیشان را می‌یافت.

مردم به او مانند فردی خودی می‌نگریستند که فاقد قدرت بود و با این همه به‌درستی دارای عزت نفسی بود (بله. باز هم عزت نفس) که او را قادر به تأثیرگذاری بر مردم و به عهده گرفتن مسئولیت زندگی آن‌ها به شیوه‌ای متفاوت با دیگران می‌کرد.

زمانی که نمی‌توان دقیقآ تاریخش را تعیین کرد، فرا رسید که برابری به فریادی تبدیل شد که دیگر نمی‌شد مفهوم آن را توقیف کرد، بد فهمید و یا بد تأویل کرد. و سرانجام تبدیل به چیز دیگر و بهتری شد: آزادی.

به بیبی و من یاد دادند که با سفیدپوست‌های ساکن در خیابان مؤدبانه رفتار کنیم ولی از آن‌ها نترسیم، زیرا ترس ما تأییدی بر غیرقانونی بودن سکونتمان در آن‌جا بود،

یک فرزند ناخلف، بسیار محکم‌تر از نیش یک مار می‌تواند گاز بگیرد.

نامه‌ها برایم حکم دیدار را داشتند و حتی از برخی جنبه‌ها بهتر از دیدار بودند، چون می‌توانستم آن‌ها را دوباره بخوانم. یک دیدار به‌سرعت تمام می‌شود. هرگز آن‌چه انسان می‌خواهد بگوید، به زبان نمی‌آورد و این هم درمورد ما و هم مخاطبانمان صدق می‌کند.

از آن پس سانی هرجا که بود، حتی سر خیابان، خیلی از ما دور بود.

سانی شب و روز با هر نَفَسی، انتشار عطر آشکار خوشبختی عشق و بخار جسم‌های به‌هم پیوسته‌شان در هماغوشی را مانند عطر همان شکوفه‌های پرتقال احساس می‌کرد.

سیاه‌پوستان به فشرده شدن به یک‌دیگر عادت داشتند. در صف‌های اتوبوس، در صف‌های گرفتناجازهٔ کار، دریافت مزد، گرفتن همهٔ کاغذهای مهر خورده‌ای که به آن‌ها اجازهٔ زندگی کردن و سوار شدن در قطارها و اتوبوس‌هایی را می‌داد که برای عبور از ولد درون آن‌ها تنگ یک‌دیگر می‌ایستادند.