دانلود و خرید فلسفه تنهایی

از همان کودکی با تنهایی آشنایید، از آن روزی که یکهو متوجه شدید همه هم‌بازی دارند جز شما؛ از همان سرِ شبی که می‌خواستید با کسی بگذرانید ولی تنها ماندید؛ از آن مهمانی که حتی یک نفر آشنا نبود و دورتان پر بوده از آدم‌هایی که داشتند باهم اختلاط می‌کردند؛ از آن شبی که کنار عشق‌تان گذراندید و خیلی خوب می‌دانستید که همه چیز بین‌تان تمام شده است؛ و از آن لحظه‌ای که تنها ماندید در آپارتمان خالی، وقتی که او برای همیشه رفته بود.

هایدگر با این مَثَل که عشق آدم را کور می‌کند مخالف است، و در عوض باور دارد عشق سبب می‌شود چیزهایی ببینیم که وقتی عاشق نیستیم نمی‌توانیم ببینیم‌شان.

تنهایی به معنای عدم وجود جمع و گروه نیست بلکه بیشتر مبیّنِ این است که ایده‌آلی که از جمع و گروه در ذهن داریم محقق نشده است.

ما همه یک‌جور دورویی یا تضاد ذاتی درونمان داریم: هم به سوی دیگران میکشدمان چرا که به آنها نیاز داریم، و هم ما را از دیگران دور می‌کند چون‌که به دور بودن از آنها هم نیاز داریم و می‌خواهیم گاهی تنها بمانیم.

خیلی از آدم‌ها وقتی که حواس‌پرتی‌ها و آشفتگی‌های بیرونی از زندگی‌شان حذف می‌شوند، نمی‌توانند زندگی‌شان را با " خودشان" پر کنند.

تنهاماندن در بیابانی بزرگ راحت‌تر است تا انزوا در میان مردم.

آدم‌های تنها بیشتر خودشان دلشان می‌خواهد تنها باشند، چون نمی‌خواهند بهای روحی و روانیِ بادیگران‌بودن را بپردازند. آنها به آدم‌ها آلرژی دارند و ازشان زیادی متأثر می‌شوند. ـــ دیوید فاستر والاس

مارکار می‌نویسد: " بلوغ بیشتر از هرچیزی توانِ تحمل تنهایی و انزواست."

بالاترین میزان شیوع تنهایی را می‌شود در گروه سنیِ ۱۶-۲۴ سال و ۶۷ سال به بالا دید.

آدم‌ها همیشه تنها می‌مانند، صدا و ادا در می‌آورند و فکر می‌کنند دارند با یکدیگر تعامل می‌کنند و همدیگر را می‌فهمند. اما در واقعیت تمامِ اینها توهمی بیش نیست.