بریده‌هایی از کتاب اندر مزایای تنبلی؛ در ستایش بازی و تن‌آسایی و تعطیلات

دنیا آنقدرها هم مهم نیست که این همه آدم از شدت کار زیاد جان بدهند.

جای تأسف است که اینکه پرمشغله باشی و سال تا سال خبری از تو نباشد الگوی زندگیِ موفق شده.

فرضیهٔ من خیلی ساده است. حتی اگر ما عاشق کارمان باشیم و ابتکار و موفقیت و لذتی که در آن می‌یابیم حسابی ارضایمان کند، باز هم هوایی می‌شویم و احساس نیاز می‌کنیم که کار نکنیم؛ نیاز داریم که کار نکنیم. فرقی نمی‌کند نانمان را از چه راه درمی‌آوریم، کار ما هر چه باشد باز هم عاشق اوقات فراغت و تفریح و رخوت و سکونیم. همه‌مان به بازیِ بیشتری در زندگی نیاز داریم.

وقتی که زندگی تبدیل به المپیک استقامت می‌شود (یعنی یک ماراتن هر روزه)، وقتی که صدای تیک‌تیک کورنومتر تمام مدت توی گوشمان است، دیگر چه وقتی برای تفریح و سرگرمی می‌ماند؟ چه وقتی برای انسان بودن می‌ماند؟

کارگران امروز طوری از خواب حرف می‌زنند که آدم گرسنه از غذا.

اریک فروم مدعی می‌شود که فلسفهٔ حاکم بر روزگار ما این نیست که " بیشتر باشیم"، این است که " بیشتر داشته باشیم". او می‌گوید ما در جامعه‌ای گیر افتاده‌ایم که افراد را با متعلقاتشان و قدرتی که بر بازار و در آن دارند می‌شناسند.

در جامعهٔ مصرفی، بیشتر خواستن نه عیب است و نه اسراف به حساب می‌آید. خرید کردن فقط برای وقت‌گذرانی یا دستیابی به کالا و خدمات نیست. خرید کردن یعنی

جونم براتون بگه که، امروزه مهم‌ترین چیز خرید کردنه. قدیم‌ها وقتی آدم خوشی می‌زد زیر دلش و غصه‌دار می‌شد نمی‌دونست با خودش چی کار کنه ـ‌یا می‌رفت کلیسا، یا انقلاب می‌کرد و خلاصه از این‌جور چیزها. اما امروز کشتی‌هات غرق شده؟ نمی‌دونی چته؟ راه‌حلت چیه؟ پاشو برو خرید ...

فکر می‌کنی چرا همه عاشق شرکت در بخت‌آزمایی‌اند؟ فکر می‌کنی اگر جایزهٔ بزرگ بخت‌آزماییْ کار در نوبت شبانهٔ یک سلاخ‌خانه بود، کسی راضی می‌شد بلیتش را به یک پول سیاه بخرد؟ نه، مردم پول بلیت بخت‌آزمایی می‌دهند تا برنده و پولدار شوند و بتوانند برای خودشان ول بچرخند ... اگر یادت باشد چند سال پیش هم گفتم، اگر کار اینقدر خوب است، چرا باید بهمان پول بدهند تا انجامش بدهیم؟

تواناییِ بازی، رفتن به تعطیلات، قدم‌زدن‌های طولانی، داشتنِ آخر هفته‌های ساکت و بی‌دغدغه و وقت کافی برای تفکر را نباید مزیّتی استثنایی به شمار آوریم. لازم نیست آدم همیشه سرش به کاری گرم باشد. در واقع همه‌مان باید سفت و سخت بکوشیم که کمتر کار کنیم، تا بیشتر بمانیم.

اعتیاد به کار تنها اعتیادی است که نه تنها از آن چشم‌پوشی می‌کنند، بلکه بابتش جایزه هم می‌دهند.