بریده‌هایی از کتاب زندگی عزیز

هر کسی عقیده خودشو درباره خدا داره.

هیچ دروغی به اندازه دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم تحمل‌ناپذیر نیست،

دزدیدن از دزد اشکالی ندارد

همه حرف‌هایش درباره انجیل و احکام الهی که واقعآ به آن‌ها اعتقاد نداشت، و از همه بیش‌تر موعظه‌هایش درباره عشق و روابط جنسی، توصیه‌های سنّتی و بزدلانه و دوپهلویش همه دروغ بود. حالا آزاد شده بود، آزاد بود که به آن‌ها بگوید گرامی‌داشتن آزادی جسم در کنار آزادی روح چقدر مایه آسودگی است.

در جوابش گفتم: «اون‌ها هیچ دعایی نمی‌خونن.» گفت: «واقعآ؟» این کلمه را با حیرتی تصنعی به زبان آورد. «منظورت که حتمآ این نیست؟ آدم‌هایی که شکر نعمت به جا نمی‌آرن، برای خدمت به کافرها می‌رن افریقا. فکرشو بکن!» پدر و مادرم در غنا در مدرسه درس می‌دادند، و ظاهرآ در آن‌جا به هیچ کافری برنخورده بودند.

من فکر می‌کردم یک توضیح به مردم بدهکاریم. باید می‌فهمیدند که هیچ بیماری مهلکی در میان نبوده، یا هجوم دردی که امید به زندگی مطلوب را از بین می‌برد. باید به آن‌ها اطمینان می‌دادیم که تصمیمی هوشمندانه، حتی شاید بشود گفت با فراغ خاطر، بوده است. مردن با عزت و احترام.

به‌راستی که هیچ‌چیز در عشق تغییر نمی‌کند.

«چه جوون شجاعی! توی چاییت شیر می‌ریزی یا شکر؟» «هیچ‌کدوم، متشکرم.» «چه خوب، چون من هیچ‌کدومشو ندارم.

به اندازه دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم تحمل‌ناپذیر نیست، و متأسفانه آن وقت ناچاریم همچنان دروغ بگوییم تا کلِ آن گند توی دلمان بماند و نابودمان کند

داشت من را آگاه می‌کرد که برای انجام‌دادن کارها انگیزه لازم نیست. فقط لازم بود تسلیم شوی

چه آرامشی، چه جذبه عظیمی!

در گرمای اوایل ژوئن از دست مدرسه خلاص شدم؛ نمره‌هایم آن‌قدر خوب شده بود که نیازی به شرکت در امتحانات آخر سال نداشته باشم

هیچ‌وقت معلوم نیست چه چیزی مردم را به خنده می‌اندازد.

گریه‌کردن خیلی هم ضرر نداره، به شرطی که کارِت گریه وزاری نباشه.»

عادت‌کردن به جای خالی آن‌ها

آدم خیال می‌کند صحیح و سالم است و بعد یکهو می‌افتد می‌میرد، به همین راحتی.

بهتر است فشار روحی خیلی زیاد نباشد. یعنی مزخرفاتی مثل امتحان‌گرفتن و ازبرکردن و رتبه‌بندی. نمره‌دادن را به‌کلی فراموش کن.

فکرهایی به سر آدم‌ها می‌افتد که ترجیح می‌دهند نیفتد. این چیزها در زندگی پیش می‌آید.

اگر زن بودی، سرسپردگی به هر چیزی می‌توانست تو را به موجود عجیبی تبدیل کند.

هیچ دروغی به اندازه دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم تحمل‌ناپذیر نیست

به‌راستی که هیچ‌چیز در عشق تغییر نمی‌کند.

که هر کسی عقیده خودشو درباره خدا داره.»

باید به آن‌ها اطمینان می‌دادیم که تصمیمی هوشمندانه، حتی شاید بشود گفت با فراغ خاطر، بوده است. مردن با عزت و احترام.

نگاه‌کردن به‌سمت شهر، شاید فقط برای استنشاق عقلانیتش، به من آرامش می‌داد

سعی کن بین فشار روحی و ملال تعادل برقرار کنی

تخیل هم می‌تواند به اندازه تجربه آمادگی ایجاد کند.

همیشه می‌گوییم بعضی چیزها را نمی‌شود بخشید، یا می‌گوییم هرگز خودمان را نمی‌بخشیم. ولی می‌بخشیم ــ همیشه می‌بخشیم.

آن‌ها نمی‌گذارند بروند، ولی توی دلتان می‌گویید کاش رفته بودند.

حالا آزاد شده بود، آزاد بود که به آن‌ها بگوید گرامی‌داشتن آزادی جسم در کنار آزادی روح چقدر مایه آسودگی است.

برای من مثل همان زمان بود که آموندسن را ترک می‌کردم و قطار من را، همچنان بهت‌زده و غرق ناباوری، با خود می‌برد. به‌راستی که هیچ‌چیز در عشق تغییر نمی‌کند.