بریده‌هایی از کتاب در

اتفاقاتی که از سر می‌گذرانی از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی‌ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا.

مؤمن‌بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم.

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند

عاقبتِ همه مُرده‌ها یکی است. آدم مُرده هیچ است.

هر دو در اشتباه بودیم: هم او که به من اعتماد کرد و هم من که زیادی خودم را درستکار می‌دانستم.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به تدریج به عمق‌این اندیشه اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

مؤمن بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

بیشتر اوقات وقتی ما از خدا چیزی می‌خواهیم توجهی بهمان نمی‌کند، ولی بدون استثنا، چیزهایی را که هراس به دل ما می‌اندازد اجابت می‌کند.

زندگی به‌زحمت مثل قطاری کُند ترق‌ترق‌کنان پیش‌می‌رفت.

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

من هیچ کسی را نمی‌خواهم، مگر‌اینکه تمام وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی:‌این دوست دخترم است،‌این پسرعموم و‌این مادرخوانده پیرم.‌این عشقم است،‌این دکترم است و‌این گل خشکیده لای کتاب از جزایر رُدس (۴۹) آمده. خواهش می‌کنم کاری به من نداشته باش. فقط وقتی دیگر توی‌این دنیا نیستم، گهگاهی به قبرم سر بزن، همین کافی است.

البته آدم به‌این راحتی نمی‌میرد، ولی‌این طور بگویم، چیزی شبیه مُردن بود. بعدش اتفاقاتی که از سر می‌گذرانی از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی‌ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا.

آدم می‌تواند از روی شَم بگوید اگر کسی گُل بود کدام گُل می‌بود

کشیش‌ها همه دروغ گویند؛ دکترها جاهل و پول پرست؛ وکلا اهمیت نمی‌دهند وکالتِ چه کسی را به عهده بگیرند، قربانی یا جنایتکار؛ مهندس‌ها پیش پیش حساب می‌کنند ببینند چطور می‌توانند کپه‌ای از مصالح برای خانه خودشان بردارند؛ و نیروگاه‌ها و کارخانه‌ها و نهادهای آموزشی عظیم همه پُر است از کلاه بردار.

بنیان جهان من کتاب‌ها بودند، واحد اندازه گیری ام کلمات تایپ شده

کسانی به کلیسا می‌روند که کار بهتری از دستشان‌برنمی‌آید.

«می‌خواهند صلح برقرار شود. تو باور می‌کنی؟ من که باور نمی‌کنم، چون دراین‌صورت کی سلاح‌ها را می‌خرد و آن موقع دیگر برای اعدام‌ها و چپاول چه دستاویزی خواهند داشت؟ و ضمناً اگر تا حالا صلح جهانی برقرار نشده، چرا عدل الان باید برقرار شود؟»

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌شود به کسی داد‌این است که از درد و رنج نجاتش بدهی

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.

امروز باز هم تنهایش گذاشتی و رفتی کلیسا. یک بار هم که شده بخندانش، عبادت واقعی یعنی همین.

فقط آدم‌هایی می‌توانند مرا برنجانند که خیلی بهم نزدیک اند

کسی که عمیقاً از قیود عشق آگاه است، که می‌داند عشق شوری است خطرناک، مملو از مخاطره‌ها.

نوشتن شغلی است مثل بازی. بچه‌ها بازی را جدی می‌گیرند و با توجه کامل انجامش می‌دهند و با‌اینکه فقط بازی است و هیچ تأثیری در واقعیت ندارد، آدم برایش زحمت می‌کشد.

چیزی نگفت. آن قدر فهمیده و حساس بود که نه سرزنشم کند نه دلداری ام بدهد.

تو برای هزاران چیزی که بلدی آموزش دیده‌ای، ولی نمی‌دانی آن چیزی که واقعاً اهمیت دارد چیست.

الان می‌دانم‌چیزی که آن موقع نمی‌دانستم‌که نمی‌شود محبت همیشه به شیوهٔ آرام و مؤدبانه و روشن بیان شود؛ و اینکه نباید آدم شکل محبت‌ورزیدن را برای دیگری تعیین کند.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به‌تدریج به صحتِ این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

او سرانجام در همان شهر زادگاهش درحالی که کتابی به دست داشت در سال ۲۰۰۷ از دنیا رفت.

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.