بریده‌هایی از کتاب داستان یک اسم جدید

«سیاست کثیفه، اما برای پول درآوردن مهمه.

گفت: «تمام زندگی‌ات کسی رو دوست داری و هرگز واقعآ نمی‌شناسیش.»

با شگفتی کشف کرد که چقدر از رها کردن آدم‌هایی که فکر می‌کرد تا ابد بخشی از او خواهند بود، خوشحال است.

«تو درس خوندی، کتاب خوندی، اما مبتذلی، نمی‌تونم آدمای مثل تو رو تحمل کنم، حالمو به هم می‌زنی.»

نینو نیاز شدیدی به اظهار عقایدش داشت، به بیان آنچه خوانده بود، به شکل دادن به آنچه مشاهده کرده بود. این روشش برای نظم دادن به افکارش بود ـحرف، حرف، حرف ــ اما به حتم، نشانه‌ای از تنهایی هم بود. با غرور، احساس کردم من هم شبیه او هستم، با همان میل برای دادن هویتی تحصیل‌کرده به خود، برای تحمیل آن به دیگران، برای گفتن: «این چیزیه که می‌دونم، این چیزیه که خواهم شد.» اما مجبورم بگویم، به رغم تلاش گهگاهم، نینو ابدآ مجالی برای خودنمایی به من نمی‌داد. مثل دیگران نشستم و به او گوش دادم

هر روز به خود می‌گفتم: من همینم که هستم و باید خودمو بپذیرم؛ این‌طور به دنیا اومدم، در این شهر، با این لهجه، بدون پول؛ آنچه بتوانم، می‌دهم، آنچه بتوانم، می‌گیرم، آنچه باید را تحمل می‌کنم.

آدم‌ها چه سریع عوض می‌شوند، علایقشان، احساساتشان. جملات زیبا جای جملات زیبای دیگری را می‌گیرد، زمان جریانی از کلماتی است که فقط در ظاهر همسانند، کسی که بهترین‌ها را ردیف کند، برنده است.

«شیدایی! خوبی‌اش اینه که بعد از مدتی از سر آدم می‌پره.»

من یکی از کسانی بودم که شب و روز درس می‌خواندند، نمرات عالی می‌گرفتند، حتی با احترام و مطلوب با آن‌ها رفتار می‌شد، اما هرگز رفتار مناسبِ آن مطالعات سطح بالا را از خود بروز نمی‌دادند. همیشه خواهم ترسید؛ ترس از گفتنِ چیزهای اشتباه، ترس استفاده از لحنی اغراق‌آمیز، از نامناسب لباس پوشیدن، از فاش شدن احساسات رقت‌آمیز، از نداشتن افکار جالب.

این‌که نیاز داشت مرا تحقیر کند تا حقارت خود را راحت‌تر تحمل کند.

نونچا گفت: «تمام زندگی‌ات کسی رو دوست داری و هرگز واقعآ نمی‌شناسیش.» فرناندو هم خوب بود و هم بد و او خیلی دوستش داشت اما ازش متنفر هم بود.

«سیاست کثیفه، اما برای پول درآوردن مهمه.»

بعضی آدما می‌رن و بعضی‌ها بلدن چه کار کنن که طرفشون بره

چقدر پیدا کردن مسیر درست زندگی سخت بود، چقد تخطی نکردن از مقررات و جزئیات باورنکردنی مردان سخت بود

خانم لینا می‌دونه که تو بهتر از اونی و در نتیجه، اون طوری که تو دوستش داری، دوستت نداره.»

«اونایی که در اعماقن همیشه می‌خوان بالا باشن، اونایی هم که بالا هستن، می‌خوان بالا بمونن و به شیوه‌های مختلف، همیشه به نقطه‌ای می‌رسن که به همدیگر لگد می‌زنن و به صورت هم تف می‌ندازن.»

چقدر ماه‌ها و سال‌های با او بودن دوست‌داشتنی بودند. آن موقع، اهمیتشان را درک نکرده بودم و حالا من بودم و غمی که فزونی می‌گرفت. باران، سرما، برف، بوی بهار در طول آرنو و در خیابان‌های پر گل شهر، گرمایی که به هم می‌بخشیدیم، انتخاب یک لباس، عینک. لذت او در تغییر دادن من. و پاریس، سفر هیجان‌انگیز به کشوری خارجی، کافه‌ها، سیاست، ادبیات، انقلابی که به زودی سر می‌رسید، طبقه زحمتکش که یکپارچه شده بود. و او

«من دارم هی حرف می‌زنم و حرف می‌زنم، اما تو یه کلمه هم نمی‌گی، احساس می‌کنم دارم اخبار تلویزیون می‌گم. دیگه اصلا اهمیتی به ما نمی‌دی؟»

«فکر می‌کنی دینو باهوشه؟» «همه بچه‌ها باهوشن، فقط باید آموزششون داد.»

آیا امکان داشت که والدین ما هرگز نمیرند و هر بچه‌ای ناخودآگاه آن‌ها را در خود پنهان داشته باشد؟ ممکن بود واقعآ مادرم با پای لنگش، سرنوشت من باشد و از درون من سربرآورد؟

ما از بچگی شاهد کتک خوردن مادرانمان از پدرانمان بودیم. با این فکر بزرگ شده بودیم که یک غریبه نباید حتی لمسمان کند، اما پدرمان، دوست‌پسرمان یا همسرمان، هر وقت دوست داشتند، به خاطر عشق به ما، برای تربیتمان، برای بازآموزیمان می‌توانند ما را بزنند.

«تمام زندگی‌ات کسی رو دوست داری و هرگز واقعآ نمی‌شناسیش.»

«چیزهای غیرعادی هم روزی عادی می‌شوند.»

شاید، باید به او می‌گفتم که چیزهای بی‌معنا، زیباترین‌ها هستند.

آنچه بتوانم، می‌دهم، آنچه بتوانم، می‌گیرم، آنچه باید را تحمل می‌کنم.

آدم‌ها چه سریع عوض می‌شوند، علایقشان، احساساتشان. جملات زیبا جای جملات زیبای دیگری را می‌گیرد، زمان جریانی از کلماتی است که فقط در ظاهر همسانند، کسی که بهترین‌ها را ردیف کند، برنده است

به نظر می‌رسید نمی‌فهمید توانایی او برای یادگیری بدون تلاش، همچنان دست‌نخورده باقی مانده است.

گویی در داستانی که برایمان می‌گفت، شنیده و دیده بود که فرم بدنی زنانه از نیاز به نفرت و ضرورت انتقام یا عدالت می‌شکست و مفهوم خود را از دست می‌داد.

چیزهای بی‌معنا، زیباترین‌ها هستند.

«اگه اطلاعات عمیق از مشکلات نداشته باشی و اگه راه‌حل‌های دیرپا براشون پیدا نکنی، به طور طبیعی، خشونت آغاز می‌شه. اما نمی‌شه مردمی که طغیان می‌کنن رو مقصر دونست، تقصیر اوناییه که نمی‌دونن چطور حکومت کنن.»