بریده‌هایی از کتاب ابر صورتی

شاید هم همهٔ آدم‌ها وقتی گریه می‌کنند شبیه هم می‌شوند.

چه دردناک است که ما هرگز حقیقت را کشف نمی‌کنیم، بلکه چیزی را باور می‌کنیم که پیشاپیش به آن ایمان داشته‌ایم.

اگر من روزی روایت‌گر تاریخ باشم، می‌گویم زئوس غمگین‌ترینِ خدایگان است. او بیشتر ساعات روز روی مبلی مقابل تلویزیون می‌نشیند و شب‌ها با تلاشی رقت‌انگیز، خس‌خس‌کنان نفس می‌کشد.

ما با تمام جان‌مان رنج می‌کشیم، اما چون بارانی که بر اقیانوس باریده باشد، نشانی از آن برجای نمی‌ماند.

ما با تمام جان‌مان رنج می‌کشیم، اما چون بارانی که بر اقیانوس باریده باشد، نشانی از آن برجای نمی‌ماند.

چه دردناک است که ما هرگز حقیقت را کشف نمی‌کنیم، بلکه چیزی را باور می‌کنیم که پیشاپیش به آن ایمان داشته‌ایم.

زندگی، تسلسل بادکنک‌هاست. بادکنک‌هایی چون بر باد رفتن یک عشق، شکست یک قیام یا مرگ

حیرت ما در برابر هستی شاید حاصل آن باشد که فقط یک‌بار در این جهان زندگی می‌کنیم و حتا اگر زندگی‌هایی در زمان‌ها و صورت‌های دیگر داشته‌ایم چیز روشنی از آن در خاطرمان نیست، بنابراین در برابر نادانی ناگزیر خود شکست می‌خوریم.

عشق مثل عطر خوشِ پنیر گندیده‌ای است که زیر یخچال جا مانده و تو را از مسافت‌های دور به‌سوی خود فرا می‌خواند تا برای رسیدن به آن از برابر نور و دیگر مهلکه‌هایی که جانت را به خطر می‌اندازد عبور کنی.

من هنوز آن‌قدر کوچک و بی‌رنگ بودم که حتا در این فاصلهٔ نزدیک و هوس‌انگیز به او، دیده نمی‌شدم.

من هراسی ندارم که او را زیباروی گیسوبلند خود بخوانم. آیا زیبایی بیهوده و به خودی خود وجود دارد؟ زیبایی از آنِ کسی است که آن را درمی‌یابد، و من زیبایی جادویی او را با تمام جزئیات و مختصات خال‌هایش درمی‌یافتم.

او رفته بود. باورم نمی‌شد.

بزرگ‌ترین کشف‌ها از آنِ جان‌های رنج‌کشیده‌ای است که از وضع موجود به تنگ آمده‌اند و سرزمین تازه‌ای را جست‌وجو می‌کنند، چونان مهاجرت‌های بزرگ یا کشف قاره‌های تازه

شاخک‌هام را کنجکاوانه به‌سویش تکان می‌دادم.