بریده‌هایی از کتاب اتوبوس سرگردان

جان استن‌بک مردی‌ست که از سیاهی و نفرت راه باز می‌کند. او برای گشودن این راه از هزاران بحران و بدبختی می‌گذرد، بیکاری‌ها و دربه‌دری‌های مردم و ستم سرمایه‌داران و بهره‌کشی آنها را دیده و فقر و گرسنگی کسانی را احساس کرده است که زیر دنده‌های غول‌پیکر سرمایه جان کنده‌اند.

آدمی در عرض چند روز به یک قصر هم عادت می‌کند و بعد طالب چیزهای دیگری می‌شود.

یک مرد یا زن عاشق پنجاه ساله احساس ناهنجاری در آدم به‌وجود می‌آورد.

تنها چیزی که در دنیا ارزش دارد جوانی‌ست و کسی که جوانی‌اش را از دست بدهد تقریباً مرده است.

بلانکن‌ها و دامادهایشان از اهالی فقیر، نادان، مغرور و خشن کنتاکی بودند. آنها بدون اثاثیه و بی‌هیچ‌گونه وسایل زندگی از مشرق آمدند و تنها چیزی که همراه داشتند تعصب و عقاید سیاسی‌شان بود.

هیچ‌چیز مثل حق‌نشناسی آدم را به شرارت نمی‌کشاند.

او به گذران عمر در رگ‌هایش گوش می‌داد و می‌خواست که مرگ زودتر به سراغش بیاید ولی در عین حال از آن نیز می‌ترسید.

«اینها فقط عادت است. عادت‌های لعنتی. آدم به چیزی عادت می‌کند ولی بعد فکر می‌کند که آن را دوست دارد. من بر همه چیز فایق می‌آیم، همان‌طور که بر سرما و گرما غلبه می‌کنم.

اصلاً در این سرزمین چه کار دارد؟ او که به اینجا تعلق ندارد.

امروز از آن روزهایی‌ست که همه چیز مجاز است. می‌خواهم قدری مشروب بخورم.

فکر می‌کردم نمی‌خواهید با ما بیایید. _ مگر حق ندارم فکر خودم را عوض کنم؟

لویی در یک مجله خوانده بود که چشم‌های درشت نمایانندهٔ جذابیت صاحبش هستند

سعی می‌کنم بی‌هیچ دردسری زندگی خودم را بگذرانم.