بریده‌هایی از کتاب سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی

این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

و سال‌ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی‌شود مُرده است

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

اگر برای بُریدنِ این رگ تیغ در خانه نباشد تا مغازه هم نخواهم رفت چرا که دیگر نه اصراری به زندگی دارم نه اصراری به مرگ!

من مُرده‌ام اما اگر قرار باشد زیاد غمگین شوی بلند می‌شوم

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

می‌گذارم خونم بیاید بیرون که آزادی نبض داشته باشد

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

اخبار چیزی از من نمی‌گوید اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

زخم سینه‌ات را باز کردم نشستم به تماشای آسمان تو را نمی‌توان نوشت

حالا که نیستم پیراهنم را اتو بزن دکمه‌هایم را ببند کفش‌هایم را برق بینداز بُگذار نبودنم مرتب باشد حالا که نیستم شعرهایم را بخوان می‌خواهم صدایت باشم دهانت، لب‌هایت قطره‌اشکی که از گونه‌ات بر زمین می‌افتد می‌خواهم زمینت باشم حالا که نیستم به دخترم بگو مرا نقاشی کند می‌خواهم توی کیفش باشم لابه‌لای کاغذهاش

ما رو به آسمان دعا می‌کردیم و از آسمان بُمب می‌بارید

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

شب است و مورچه‌ها دارند اندوه زمین را جابه‌جا می‌کنند

از خاطرات خاطراتِ بدی دارم: دیوارها فرو‌ریخته و مُردگان در آفتاب ورم کرده‌اند هیچ‌چیز تکان نمی‌خورد و این‌جا بیش‌تر شبیه عکس است تا زندگی

ما با کدام امید به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند

شعری به قلبم چسبیده است که برای نوشتنش باید قلبم را دربیاورم

و اعتراف می‌کنم که قرن‌هاست لب‌های‌مان را مثل ماهی‌ها تکان می‌دهیم و هیچ هیچ هیچ نمی‌گوییم

غریبگی نکن نکن غریبگی پسرم! این‌جا خاورمیانه است و هر کجای خاک را بکَنی دوستی، عزیزی، برادری بیرون می‌زند

جنگ تمام شده بود و حالا صلح داشت آدم می‌کُشت

اخبار چیزی از من نمی‌گوید اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

تو زیبایی و این هیچ ربطی به زیبایی‌ات ندارد حرف نمی‌زنی چرا که می‌دانی یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است وقتی سکوت می‌کند، آسمان عصر بر روح پله‌ها می‌نشینی رنجِ چای را می‌نوشی و می‌گویی: خدا نزدیک‌تر شده آن‌قدر که وقتی درخت را می‌تکانم ابرها بر زمین می‌ریزند

شب است و چهره‌ام بیش‌تر به جنگ رفته است تا به مادرم شب است و چشم‌هام چون چاه‌های خرمشهر به خون می‌رسد

مگر چمدانت چه‌قدر بود که تمام زندگی‌ام را با خود بردی؟

داشتم با زندگی کنار می‌آمدم که با من کنار نیامد

تو مُرده‌ای و فاصله‌ات از تمام شهرها یکی‌ست

اخبار، اخبار را می‌گوید که خبرها را پنهان کند

بچه‌ها به بندناف‌های‌شان چنگ می‌زدند تا به دنیا نیایند

نشسته‌ام با شب قمار می‌کنم و هر چه می‌برم تاریک‌تر می‌شوم