بریده‌هایی از کتاب اتفاق‌ می افتد

پس از ویتنام، بسیاری از هم‌نسل‌های من عهد کردند که وقتی نوبت ما شد و اختیار امور به دست ما افتاد، ما بی‌سروصدا تن به جنگ‌های نسنجیده برای مقاصد نسنجیده ندهیم. سیاستمداران جنگ را آغاز می‌کنند، اما سربازان‌اند که می‌جنگند و کشته می‌شوند.

یک بخشنامه از دیک چِنی مورخ ۱۲ اکتبر ۱۹۷۴ می‌گوید ما نمی‌توانیم مشکل فاضلاب دستشویی حمام طبقه یکم را به سرعت رفع کنیم. لوله‌کشی‌های کاخ سفید بسیار کهنه شده‌است و اداره کل تدارکات مدتی است سرگرم مطالعه است تا برای حل این مشکل راهی پیدا کند.

عراقی‌ها به من می‌گویند که «برو، این حرف‌ها را به امریکایی‌ها بزن». من به آنها می‌گویم: «این امام‌زاده کور می‌کند و شفا نمی‌دهد. از امریکا یا از هر کسی انتظار نداشته‌باشید به جای شما کاری بکند. اگر خودتان کارتان را انجام ندهید، نتیجه همین است که می‌بینید.»

یک تماشاگران که وارد می‌شوند، بازیگران در صحنه‌اند. نور چراغ‌ها تغییر می‌کند و یکی از بازیگران می‌گوید. یک بازیگر: اجتناب‌ناپذیر چیزی است که به ظاهر بنا بر تصادف محض برایت اتفاق افتد. واقعی چیزی است که به نظرت واقعاً بی‌معنا بیاید. اگر مطمئن نباشی که خواب می‌بینی، یقین بدان که داری خواب می‌بینی. تا فریاد برنیاوردی که «حتماً خطایی در کار است»، حتماً خودت برخطایی.

نمی‌توان به سازمان ملل آمد و بعد اعلام کرد چنانچه سازمان ملل تصمیمی خلاف میل شما بگیرد از عهده برنیامده‌است. این درست نیست. به سخن دیگر: نمی‌توانید هم فوتبال بازی کنید و هم داور مسابقه باشید.

در نگاه فلسطینی‌ها همه دربارهٔ یک چیز است: دفاع از منافع مستعمره امریکا در خاورمیانه که سالی سه میلیارد دلار هزینه برمی‌دارد. این رئیس‌جمهوری است که شناخت او از فلسطین منحصر است به یک پرواز با هلیکوپتر همراه شارون و تماشای رنج پناهندگان از فراز آسمان. قطعنامه‌های سازمان ملل، که برای مشروع جلوه‌دادن جنگ با عراق همچون پشتوانهٔ طلاست، آنجا که در تعارض با تجاوزهای اسرائیل به سرزمین‌های فلسطینی است، نادیده انگاشته می‌شود. عدالت و آزادی، آرمان ظاهری غرب است؛ ولی دامنه این‌ها هیچ‌گاه به مردمی نمی‌رسد که از مرز و بوم خود رانده شده‌اند و حق بازگشت به آنجا را ندارند. ترور، محکوم اما جنایت‌های دولتی مجاز است.