بریده‌هایی از کتاب چنین گفت فردین (مجموعه شعر)

کاش مادرم دختربچه‌ای سه‌ساله بود در تابستان ۱۳۲۱ تا به آغوشش می‌کشیدم و می‌بوسیدمش، پدرانه.

همهٔ ما خواهیم مُرد ما هم لیز خواهیم خورد، ما وقت برای شمارش همهٔ درخت‌ها نداریم...

به زن بلوچ بارداری فکر می‌کنم که با بچه‌ای بسته به گرده‌اش هر روز هیزم‌ها را می‌شکند شیر بزها را می‌دوشد نان تازه پُخت می‌کند چندبار از چاه آب می‌کشد و هر شب برای شوهر و هووی جوانش رخت‌خواب پهن می‌کند.

نشسته‌ام خانه و فقط برای تو شعر می‌گویم، شغل من دوست داشتن توست.

از آن پنجشنبه‌ای که نیامدی، انگار تمام هفته‌ها فقط شش روز دارند.

کاش پیراهنت بادبان قایقم بود به وقت غرق شدن.

تو خوبی، اما به قول لورکا: «سفیدی آهاری‌ام را مچاله می‌کنی»

و گور تو سیاه می‌پوشم برای همیشگی نبوده‌هایت نبودنم نبودنت نبودگی‌هامان...

نترس شاید مرگ در هیبت زنی زیبا به سراغ‌مان آمد...

ببرید و بستری‌ام کنید جنون شعر گرفته‌ام.

نه از توفان می‌ترسم نه از جزرومد، من در بازوان تو لنگر انداخته‌ام.