بریده‌هایی از کتاب سیرکی که می گذرد

من حق دارم طوری که دوست دارم زندگی کنم...

نسبت به آن گذشته، که هنوز نزدیک است، احساس اندوهی توأم با بی‌تفاوتی می‌کنم...

از این‌که می‌دیدم او در آن تاریکی‌ها و اتفاقاتی گرفتار مانده که به‌نظرم می‌رسید مدت‌ها قبل رخ داده‌اند، قلبم فشرده می‌شد. انگار من به ساحل رسیده بودم و او را می‌دیدم که پشت سر من، برخلاف جریان آب، دست‌وپا می‌زند.

وقتی راه می‌رفتم، به‌نظرم می‌رسید در شهری غریبه‌ام و شخص دیگری شده‌ام. تصویر همهٔ آن‌چه از دوران کودکی و این سال‌های اخیر تا زمان آشنایی‌ام با ژیزل بر من گذشته بود از هم گسیخت و ذراتش آرام از من دور می‌شدند. آن‌چنان محو می‌شدند که گاهی سعی می‌کردم آن‌ها را بگیرم تا ناپدید نشوند؛ سال‌هایی که در کالج گذراندم، نیم‌رخ پدرم با کت سُرمه‌ای، مادرم، گرابلی و انعکاس نور قایق تفریحی روی سقف اتاق...

کمی بالاتر تئاتر فونتن بود. مادرم آن‌جا در یک نمایش کمدی بازی می‌کرد: شاهزاده‌خانم عطرآگین. آن زمان هم بازگشت‌مان با آخرین اتوبوس به آپارتمان اسکلهٔ کنتی، درست مانند امشب، ناخوشایند بود.

من حق دارم طوری که دوست دارم زندگی کنم...