بریده‌هایی از کتاب دانش کسب عظمت

خداوند طوری ما را آفریده که مدام به اندیشیدن وادار می‌شویم. ما یا باید بیندیشیم یا باید به فعالیت‌هایی بپردازیم که ما را از اندیشیدن دور می‌کنند.

هیچ احترامی را طلب نکنید و به دنبال شناخته شدن نباشید، اگر مستحق احترام و شناخت باشید، به سرعت به‌سویتان سرازیر می‌شوند.

بهترین راه‌حل برای افراد خودخواه و درخواست‌های خودخواهانه‌شان، رد کردن آن خواسته‌هاست. دنیای آرمانی دنیایی نیست که در آن افراد بسیاری به افراد دیگر خدمت رسانند؛ بلکه دنیایی است که در آن هرکس در خدمت خود است. با تمام درخواست‌های افراد خودخواه و غیره، با مهربانی و باملاحظه برخورد کنید؛ اما به خود اجازه ندهید که به‌خاطر هوی و هوس، امیال، خواسته‌های خودخواهانهٔ دیگران یا تمایلات بنده‌وار یکی از اعضای خانواده به یک برده تبدیل شوید. این‌گونه رفتارها نه‌تنها به کسب عظمت منجر نمی‌شود، بلکه از سوی دیگر باعث آسیب می‌شود.

آدمی برای رشد شکل گرفته است و به آن احتیاج دارد. برای شادمانی‌اش لازم است به‌طور مداوم پیشرفت کند. زندگی بدون پیشرفت و ترقّی طاقت‌فرسا می‌شود و شخصی که از رشد بازمی‌ماند، به‌ناچار یا سبک‌مغز می‌شود یا دیوانه. انسان هرچه متعالی‌تر شود و با هماهنگی بیشتر و به‌خوبی رشد خود را کامل کند، شادمان‌تر خواهد بود.

تقدیس وجود و ترک نفس به این صورت شکل می‌گیرد. بگویید: "من جسمم را تسلیم می‌کنم تا توسط ذهنم قرار گیرد؛ ذهنم را تسلیم می‌کنم تا تحت فرمان روحم قرار گیرد و روحم را تسلیم می‌کنم تا تحت هدایت خداوند باشد." این تقدیس نفس را تکمیل کنید و تمام و کمال به انجام برسانید، آن وقت است که در راه عظمت و قدرت، دومین گام متعالی را برمی‌دارید

با افراد ناسپاس و شریر به روشی باعظمت و مهربانانه رفتار کنید، درست همان‌طور که خداوند رفتار می‌کند. درمورد عظمت خود سخن نگویید؛ درواقع، به‌طور کلی شما از اطرافیان خود باعظمت‌تر نیستید. شاید به مسیری از زندگی و اندیشیدن قدم نهاده‌اید، که آن‌ها هنوز آن را نیافته‌اند، لیکن آن‌ها در همین سطح از اندیشه و کردار خود کامل‌اند. شما برای عظمت خود مستحق هیچ احترام یا توجه و مراعات ویژه‌ای نیستید. چنانچه کاستی‌ها و شکست‌های دیگران را ببینید و آن‌ها را با فضایل و موفقیت‌های خودتان قیاس کنید، در نگرش خودسِتایی خواهید افتاد؛ دراین‌صورت، کسب عظمت در شما متوقف می‌شود و کوچک خواهید شد.

مارتین لوتر در کودکی در خیابان برای تکه‌ای نان آواز می‌خواند. لینه، طبیعی‌دان، تنها چهل‌دلار داشت که توانست با آن خودش را آموزش دهد، به این صورت که کفش‌هایش را خودش ترمیم می‌کرد و اغلب مجبور بود برای وعده‌های غذایی خود به دوستانش التماس کند. هیو میلر، که شاگرد یک سنگ‌تراش بود، فراگیری علم زمین‌شناسی را در یک معدن آغاز کرد. جورج استفنسون، مخترع موتور لوکوموتیو و یکی از بزرگ‌ترین مهندسان عمران، یک معدنچی زغال‌سنگ بود. حین کار در معدن بیدار شد و به خود آمد و شروع به تفکر کرد. جیمز وات کودکی ضعیف و مریض بود و به‌اندازهٔ کافی قوی نبود تا به مدرسه فرستاده شود. آبراهام لینکلن، پسربچه‌ای فقیر بود.

آن ویژگی‌ای که انسان را قادر می‌سازد تا برای استفاده از توانایی‌هایش در یک مسیر متعالی قرار گیرد، او را بزرگ و متعالی می‌کند؛ ما آن ویژگی را خرد می‌نامیم. خرد، پایه و اساس ضروری عظمت است. خرد، قدرت درک بهترین فرجام‌ها برای هدف است و درک بهترین روش برای رسیدن به آن فرجام‌هاست. خرد، قدرت درک انجام کار درست است. انسانی که برای آگاهی از انجام کار درست به اندازهٔ کافی خردمند است، کسی که به این شایستگی رسیده که فقط خواهان انجام کار درست باشد و تمام قدرت و توان خود را در انجام آن به‌کار گیرد، به‌راستی یک انسان باعظمت و متعالی است. او بلافاصله به‌عنوان شخصیتی قدرتمند در هر جامعه‌ای برگزیده می‌شود و انسان‌ها با خشنودی و رضایت به او افتخار می‌کنند.

خرد به آگاهی بستگی دارد. آنجاکه جهل کامل وجود دارد، هیچ خرد و آگاهی برای انجام کار درست وجود ندارد. آگاهی انسان به‌نسبت محدود است، بنابراین خرد او می‌بایست کوچک باشد، مگر اینکه انسان بتواند از طریق الهام،‌ ذهنش را به آگاهی‌ای بزرگ‌تر و متعالی‌تر از آگاهی خودش متصل کند و از آن خردی دریافت کند که محدودیت‌های انسان، منکر آن است. او می‌تواند این اتصال را برقرار کند. این آن چیزی است که مردان و زنان بزرگ به‌راستی انجام داده‌اند. آگاهی انسان، محدود و نامطمئن است؛ بنابراین او نمی‌تواند در خویشتن خود خرد داشته باشد. تنها خداوند تمام حقایق را می‌داند، بنابراین تنها اوست که در تمام دوران‌ها می‌تواند مالک خرد راستین یا کار درست باشد، ازاین‌رو انسان می‌تواند خرد را از سوی خداوند دریافت کند. من با یک شرح حال، این حقیقت را روشن‌تر می‌سازم: آبراهام لینکُلن آموزش چندانی ندیده بود؛ اما این قدرت را داشت که حقیقت را درک کند

تقدیس وجود و ترک نفس به‌معنای اطاعت از روح است. شما آن را درون خود دارید که همیشه شما را به سمت بالا و به‌سوی پیشرفت وا می‌دارد و آن وادارکننده، "سرمنشأ قدرت ربانی" است. شما باید از آن بی‌قید و شرط اطاعت کنید. اگر شما باعظمت و متعالی باشید، هیچ‌کس نمی‌تواند منکر آن باشد، عظمت باید مظهر چیزی در درون شما باشد؛ هیچ‌کس نمی‌تواند از شما سؤال کند، زیرا این چیز باعظمت‌ترین و والاترین چیزی است که در درونتان وجود دارد. این چیز، ذهن، هوش یا عقل نیست. اگر به سرمنشأ وجود، بیشتر از قوهٔ عقل خود رجوع نکنید، نمی‌توانید باعظمت و متعالی شوید

هر میزان آموزش، مطالعه، یا تحصیل نمی‌تواند بدون وجود اندیشه، شما را به عظمت برساند؛ بلکه اندیشه است که می‌تواند همراه با کمی مطالعه شما را باعظمت کند. روی‌هم‌رفته افراد بسیاری وجود دارند که از طریق مطالعهٔ بدون تفکر، در تلاش‌اند. تا از خود چیزی خاص بسازند؛ همهٔ این تلاش‌ها با شکست مواجه خواهد شد. ذهن شما با مطالعه ارتقاء نمی‌یابد؛ بلکه با اندیشیدن به آنچه مطالعه کرده‌اید، رشد می‌کند.

اندیشیدن نسبت به کارهای دیگر، دشوارترین و طاقت‌فرساترین عمل است؛ ازاین‌رو بسیاری از مردم از اندیشیدن شانه خالی می‌کنند.