بریده‌هایی از کتاب پارچه‌فروش عاشق (مجموعه یادداشت)

البته من شب‌ها بیدارم، چون اصلاً نان‌آور شبم، کمی هم مجنونم، که گفت: مجنون کسی است که چشم دارد و خوابش نمی‌برد.

هنوز هم به همهٔ چیزهای هستی به چشم حیرت نگاه می‌کنم. هر روز که بیدار می‌شوم، خیال می‌کنم این نخستین باری است که با دنیا ملاقات می‌کنم. خودم را در آینه می‌بینم و خیال می‌کنم این نخستین باری است که خودم را می‌بینم و با تعجب به خودم خیره می‌شوم و بی واژه به خودم می‌گویم: «چه آدمیزادهٔ عجیبی خوشبختم…»

به همان اندازه که اشخاص باشعور به خودشان شک می‌کنند، اشخاص بی‌شعور به خود اطمینان دارند

زندگی حکایتی است که راوی‌اش دیوانه بوده است، بزرگ می‌نماید، اما تهی است.

ابوحامد رودکی نازنین‌مان هزار سال پیش گفته: با صد هزار تن تنهایی، بی‌صد هزار تن تنهایی.

ملالی که دائماً در حوالی‌ات پرسه می‌زند، تمامیت‌خواه و سمج است، از تو دور نمی‌شود؛ راه می‌روی همراه توست، خوابیده‌ای کنارت دراز کشیده. رهایت نمی‌کند، چنان‌که تو جایی و ملالت جای دیگری باشد، سایه هم ندارد، زیرنویس هم نمی‌شود، که دیگری از ملال تو باخبر شود.

اصلاً خوبی یعنی بیشترین شادی خود و کسانی که دوست‌شان داری.

(اگر بقیه ایراد نمی‌گرفتند، لامپ‌ها را باز می‌کردم، جایشان گلابی می‌بستم.)

فقط در زندگی است که می‌گوییم: «یادها رفتند و ما هم می‌رویم از یادها / کی بماند برگ کاهی در میان بادها؟» پس به همین خاطر است که می‌گویم برخی عقلی‌مسلک‌اند و برخی قلبی‌مسلک.

چونان کرگدن تنها سفر کن نه خواجه نه بنده کس به کردار کرگدن تنها سفر کن از تنها تفکر کردن غافل منشین، در میان چیزها همواره در مه سفر کن زنده از زهره همهٔ وجودها به کردار کرگدن تنها سفر کن مشتاق به عزم پایان داشتن تشنگی، شنوا، بیدار، یکدل، بس کوشا، با یقین به کردار کرگدن تنها سفر کن چون شیری بی‌باک از آوازها، چون باد نه در بند دام چون نیلوفر بی‌آلایش آب به کردار کرگدن تنها سفر کن

در زندگی هراس‌های بزرگ‌تر از مرگ وجود دارد، که اگر نبود، سقراط بین آن هراس‌ها و مرگ، دومی را انتخاب نمی‌کرد؛ بی‌اخلاقی، ندانستن، دروغ، ابتذال، پیش‌پاافتادگی، تحمل اهانت، حقارت و تجهیزات آن‌ها، به‌مراتب بزرگ‌تر از مرگ نازنین‌اند.

کلاً ترانه‌سرایی کارخانهٔ رؤیاسازی است و هنوز هیچ قدرتی نتوانسته در خواب ترانه‌سرایان دستی ببرد

به همان اندازه که اشخاص باشعور به خودشان شک می‌کنند، اشخاص بی‌شعور به خود اطمینان دارند

مرگ لقمهٔ بزرگی است.

می‌دانم مرگ آخرین دارایی من در این دنیاست، به‌ویژه از وقتی که باور کردم مرگ تنها نسخهٔ شفابخش است، مطبوع‌ترین داروی همهٔ ناخوشی‌ها، حامی‌ای قدرتمند که قادر است انتقام مرا از زندگی بگیرد، فقط اوست که دشمنان را تحقیر می‌کند.

تنها ما نمی‌میریم، همه می‌میرند، رودخانه‌ها هم می‌میرند، دریاها، کوه‌های بزرگ و سربه‌فلک‌کشیده، حتی آن قله‌ها هم که اندک‌اند یکی‌یکی می‌میرند. مرگ است که ما را از انزوای زندگی می‌رهاند و دوباره زلف ما را به هستی گره می‌زند.

باور کنید که تنها انگیزهٔ تاریخْ ملال بوده است که اگر ملال نبود، چرخ تاریخ میلی به گشتن نمی‌داشت.

البته انجام دادن هر کار در صبح برای من دشوار است. زیرا من نان‌آور شبم و مادرزادی انرژی از ماه می‌گیرم.

اگر آبی که می‌نوشیم، هوایی که نفس می‌کشیم و کوچه‌ای که از آن می‌گذریم، هستی ما را می‌سازد، پس روز و ماه و فصلی که در آن به‌دنیا می‌آییم، در جان ما آثاری دارد

همان‌قدر که اشخاص باشعور به خود شک دارند، اشخاص بی‌شعور به خودشان اطمینان دارند؛ آن هم اطمینان بی‌چون‌وچرا.