بریده‌هایی از کتاب کیوتو

شهر همان‌طور بود که باید می‌بود... ساکت و هنوز در خواب.

البته جیرجیرک‌ها برای انکار جهان وارد شیشه نشده بودند. شاید نمی‌دانستند کجا هستند و همین‌طور به زندگی ادامه می‌دادند.

می‌خواست عرق سردی را که داشت روی پیشانی و گردنش می‌نشست، پاک کند. دستش را در جیبش فرو برد و متوجه دستمال نائه‌کو شد. نفس چیه‌کو در سینه‌اش حبس شد. دستمال از اشک‌های نائه‌کو مرطوب بود. نمی‌دانست باید چه‌کار کند. باید آن را بیرون می‌انداخت یا نه؟ دستمال را کف دستش مچاله و با آن پیشانی‌اش را پاک کرد. حس کرد اشک‌های نائه‌کو، به سمت چشم‌های او سرازیر شده‌اند.

هیدئو دلش می‌خواست نائه‌کو حوله را از روی سرش بردارد تا او یک‌بار دیگر موهایش را که روی پشتش ریخته ببیند؛ اما رویش نمی‌شد این را به نائه‌کو بگوید. کوه‌های سمت غربی درهٔ باریک، کم‌کم داشتند تاریک می‌شدند.

گونه‌های نائه‌کو یک لحظه سرخ شد و بعد به نشانهٔ تأیید سرش را محکم تکان داد. درخت کوچکی آن‌طرف، لب آب بود. انعکاس برگ‌های قرمزش در جریان آب رود می‌لرزید.

چیه‌کو، افسانهٔ چینی دنیای درون شیشه را شنیده بود.

گاهی از زندگی بنفشه‌ها در عجب بود و گاهی از تنهایی‌شان غمگین. «توی همچین جایی به دنیا بیای و زندگی کنی...»

شین ئی‌چی به بنفشه‌ها اشاره کرد؛ «ریوسوکه! اون بنفشه‌های روی تنهٔ افرا رو ببین. دوتا بنفشه هستن. چند سال پیش، چیه‌کو می‌گفت که این دوتا بنفشه مثل دوتا عاشق هستن. هر چند به‌هم نزدیکن، اما نمی‌تونن همدیگه رو ببینن.»