بریده‌هایی از کتاب پدرکشی

کسی که عاشق است حتی لحظه‌ای به معنای کائنات شک نمی‌کند.

هدفِ غاییِ رقص نمایشِ جسم است. همهٔ ما سال‌ها با این سوءبرداشت زیسته‌ایم که هر شخصی صاحبِ یک بدن است. اکثرِ ما این بدن را تصرف نکرده‌ایم یا آن‌قدر بد آن را به کار گرفته‌ایم که بیش‌تر شبیه است به تمسخر و اتلافِ جسم. مثل آن کاخ‌هایی که در ایتالیا با معماری شگفت‌انگیزِ روم باستان به جای تبدیل شدن به اماکنی برای لذت و خوش‌گذرانی، پُر شده‌اند از دفاترِ شرکت‌های بین‌المللی معروف. هیچ‌کس مانند رقصنده ساکنِ تمامیتِ جسم خود نیست.

انسان‌های خردمند معتقدند که همه‌چیز بی‌معناست، اما آدم‌های عاشق دانایی و معرفتی بسیار ژرف‌تر از خردمندان دارند. کسی که عاشق است حتی لحظه‌ای به معنای کائنات شک نمی‌کند.

نمی‌توانست منکر آن شود که آن زن جوان با چند کلمه حرف و جزئیات اندکی که از کردار و رفتارش نشان داده بود، احساس آرامشی به او بخشیده بود که کاساندرا طی چهارده سال هم‌زیستی در یک خانه نتوانسته بود به او القا کند.

من هنوز هم کریستینا رو می‌خوام! تصمیم داری دیدن من رو براش قدغن کنی؟» «من چیزی رو برای اون قدغن نمی‌کنم؛ چون من مالک اون نیستم.

زیبایی‌اش هم آزاردهنده و پُرزرق‌وبرق نبود. همین پُرزرق‌وبرق نبودنِ زیبایی‌اش بود که موجب شد جو خیلی دیر زیبایی کریستینا را ببیند؛ اما وقتی متوجه شد که کریستینا چه‌قدر زیباست، بیش‌ازپیش تحت‌تأثیر او قرار گرفت.

وقتی قرار باشد کسی به‌تنهایی زندگی خودش را اداره کند، هزار دلار در ماه پول زیادی نیست. آن مبلغ فقط پولی بود که کاساندرا بابت وجدانش به عنوان یک مادر پرداخت می‌کرد، وجدانی که چندان قیمتی هم نداشت.

انسان‌های خردمند معتقدند که همه‌چیز بی‌معناست، اما آدم‌های عاشق دانایی و معرفتی بسیار ژرف‌تر از خردمندان دارند. کسی که عاشق است حتی لحظه‌ای به معنای کائنات شک نمی‌کند.

در آن لحظه می‌دید آن آزمونِ تا آن حد بامفهوم و ارزشمند در حقیقت چه‌قدر پوچ و خالی از هر معنایی بوده است. و این بیش از هر چیز دیگری او را می‌آزرد.

«به‌هرحال شعبده کردن یعنی حقه‌بازی و تقلب.» «باهات موافق نیستم. یک فرق مهم و اساسی بین شعبده‌بازی و حقه‌بازی هست: در شعبده واقعیت به نفعِ مخاطب و با هدف خوشایند بودن برای بیننده و ایجاد نوعی تردیدِ رهایی‌بخش تغییر شکل می‌ده. اما در تقلب واقعیت برای آسیب رسوندن به طرف مقابل و به قصد دزدیدن پولش تغییر می‌کنه.» «اگه موضوع فقط پوله که...» «موضوع خیلی مهم‌تر از پوله. شعبده‌باز مخاطبش رو دوست داره و براش ارزش قایله، اما یه متقلب در حقیقت از طرف مقابل دزدی می‌کنه و اون رو تحقیر می‌کنه.»

انسان‌های خردمند معتقدند که همه‌چیز بی‌معناست، اما آدم‌های عاشق دانایی و معرفتی بسیار ژرف‌تر از خردمندان دارند. کسی که عاشق است حتی لحظه‌ای به معنای کائنات شک نمی‌کند.

انسان‌های خردمند معتقدند که همه‌چیز بی‌معناست، اما آدم‌های عاشق دانایی و معرفتی بسیار ژرف‌تر از خردمندان دارند.

انسان‌های خردمند معتقدند که همه‌چیز بی‌معناست، اما آدم‌های عاشق دانایی و معرفتی بسیار ژرف‌تر از خردمندان دارند. کسی که عاشق است حتی لحظه‌ای به معنای کائنات شک نمی‌کند.

«به‌هرحال شعبده کردن یعنی حقه‌بازی و تقلب.» «باهات موافق نیستم. یک فرق مهم و اساسی بین شعبده‌بازی و حقه‌بازی هست: در شعبده واقعیت به نفعِ مخاطب و با هدف خوشایند بودن برای بیننده و ایجاد نوعی تردیدِ رهایی‌بخش تغییر شکل می‌ده. اما در تقلب واقعیت برای آسیب رسوندن به طرف مقابل و به قصد دزدیدن پولش تغییر می‌کنه.»

«ثباتْ خلافِ طبیعت است؛ خلافِ زندگی است. تنها مُردگان‌اند که به طور قطع باثبات هستند.» آلدوس هاکسلی

آیا آموختن روش‌هایی برای تبدیل شدن به یک عاشقِ خوب و شایسته خود نشانه‌ای برای اثباتِ عشق نیست؟ چه زیبایی و جذابیتی نهفته است در هدیه کردنِ اشتیاق‌های ابلهانهٔ یک عاشق ناشی و مبتدی به معشوقِ برگزیده‌اش؟

«هدف شعبده کردن اینه که دیگری رو وادار کنی به واقعیت شک کنه.»

«هدف شعبده کردن اینه که دیگری رو وادار کنی به واقعیت شک کنه.»

«به‌ت قول می‌دم که دیگه این کار رو تکرار نکنم.» «تو دروغ‌گویی و حرفت رو باور نمی‌کنم.» «به هر چیزی که برام مقدسه قسم می‌خورم که بار آخر بود.» «چه چیزی برات مقدسه؟» «تو!»

«کار دیگه‌ای نمی‌تونم انجام بدم. بچه‌هایی که پدرشون رو نمی‌شناسن از این موضوع رنج می‌برن. اما رنجی بزرگ‌تر از اون در دنیا هست: رنج پدری که فرزندش نمی‌شناسدش.» سپس به من پشت کرد. دیگر نمی‌خواست حرف بزند. در مورد بعضی از فرزندان گاهی گفته می‌شود که رفتار و خلق‌وخوی‌شان را از والدین‌شان به ارث برده‌اند. اما گاهی این روند برعکس می‌شود. ممکن است یک پدر به‌تدریج به پسرش شبیه شود: نورمان دیوانه شده بود. و من مبهوتِ صبر ترسناکِ آن مرد بودم.

بچه‌هایی که پدرشون رو نمی‌شناسن از این موضوع رنج می‌برن. اما رنجی بزرگ‌تر از اون در دنیا هست: رنج پدری که فرزندش نمی‌شناسدش.

از جو پرسید «واسه چی می‌خوای شعبده‌باز بشی؟» سکوت. جو مبهوت و ساکت نگاهش کرد. «واسه این‌که به همه نشون بدی از همه بهتری؟» و ادامه داد «واسه این‌که ستاره بشی؟» سکوتی معنادار. نورمان گفت «اصلاً هدفِ شعبده کردن چیه؟» بعد از کمی سکوت خودش به سؤالش پاسخ داد. «هدف شعبده کردن اینه که دیگری رو وادار کنی به واقعیت شک کنه.»

این یک قاعدهٔ عمومی است: بین دو هنرمند با استعداد و نبوغِ یکسان، هنرمندِ زن در قیاس با هنرمند مردِ هم‌تراز با او، همیشه اطمینان و شوقِ بیش‌تر و کامل‌تری در مخاطب ایجاد می‌کند. این قانون پایه و اساسِ تحریفاتی را که طی هزاره‌ها زن‌ستیزی به آن‌ها خو گرفته‌ایم، متزلزل می‌کند؛ اما به‌هرحال نمی‌شود با این قاعده و اصل اولیه مخالفت کرد.

هنر رقصنده‌های آتش هرگز در خدمت ایجادِ لذت مبتذلِ انجام کاری بی‌نهایت دشوار نیست. در پیوند دادن این دو الاهه ــ رقص و آتش ــ منطقی عمیق نهفته است؛ احساسی که تماشای یک رقصندهٔ بزرگ آتش در انسان ایجاد می‌کند شبیه است به احساس تماشای کُنده‌ای در حال سوختن: آتش می‌رقصد و رقصنده می‌سوزد. این درست همان حرکت و همان جنب‌وجوش است، آشفته و درعین‌حال هماهنگ. نبردِ بی‌فاتحِ دیونیزوس و آپولون، توالیِ خطر و مهارت، دیوانگی و خِرد، میل و کمال.

اکثرِ ما این بدن را تصرف نکرده‌ایم یا آن‌قدر بد آن را به کار گرفته‌ایم که بیش‌تر شبیه است به تمسخر و اتلافِ جسم. مثل آن کاخ‌هایی که در ایتالیا با معماری شگفت‌انگیزِ روم باستان به جای تبدیل شدن به اماکنی برای لذت و خوش‌گذرانی، پُر شده‌اند از دفاترِ شرکت‌های بین‌المللی معروف. هیچ‌کس مانند رقصنده ساکنِ تمامیتِ جسم خود نیست.

«به‌هرحال شعبده کردن یعنی حقه‌بازی و تقلب.» «باهات موافق نیستم. یک فرق مهم و اساسی بین شعبده‌بازی و حقه‌بازی هست: در شعبده واقعیت به نفعِ مخاطب و با هدف خوشایند بودن برای بیننده و ایجاد نوعی تردیدِ رهایی‌بخش تغییر شکل می‌ده. اما در تقلب واقعیت برای آسیب رسوندن به طرف مقابل و به قصد دزدیدن پولش تغییر می‌کنه.»

ویژگی اصلی شهر رینو که سبب شهرت جهانی آن شده مسئلهٔ طلاق است؛ موضوعی که موجب می‌شود تعداد گل‌فروش‌های این شهر بسیار کم باشد: به‌هرحال تعداد کسانی که به آن مرتبه از مدنیت رسیده باشند که به همسر سابق خود گل هدیه بدهند چندان زیاد نیست.

«ثباتْ خلافِ طبیعت است؛ خلافِ زندگی است. تنها مُردگان‌اند که به طور قطع باثبات هستند.» آلدوس هاکسلی

هدفِ غاییِ رقص نمایشِ جسم است. همهٔ ما سال‌ها با این سوءبرداشت زیسته‌ایم که هر شخصی صاحبِ یک بدن است. اکثرِ ما این بدن را تصرف نکرده‌ایم یا آن‌قدر بد آن را به کار گرفته‌ایم که بیش‌تر شبیه است به تمسخر و اتلافِ جسم. مثل آن کاخ‌هایی که در ایتالیا با معماری شگفت‌انگیزِ روم باستان به جای تبدیل شدن به اماکنی برای لذت و خوش‌گذرانی، پُر شده‌اند از دفاترِ شرکت‌های بین‌المللی معروف. هیچ‌کس مانند رقصنده ساکنِ تمامیتِ جسم خود نیست.

«هدف شعبده کردن اینه که دیگری رو وادار کنی به واقعیت شک کنه.» جو سرش را تکان داد. نورمان در ادامه گفت «پس شعبده برای دیگریه، نه برای تو.»