بریده‌هایی از کتاب چند روایت معتبر (مجموعه داستان)

«در فلسفه هم گاهی شعرهای لطیفی هست. مثل این حرف که می‌گه خداوند از شدت ظهورَش مخفی است. در واقع مفهوم این حرف اینه که خداوند اون‌قدر هست که گویی نیست. اون‌قدر حضور داره که انگار غایبه. اصلا غیبتش به دلیل شدت ظهورشه. می‌گن خداوند مثل یه صداست که از اول آفرینش تا آخر اون با یه حالت پیوسته در هستی نواخته می‌شه. چنین صدایی رو تا قطع نشه کسی نمی‌تونه بشنوه. در واقع دایمی بودن صدا مانع شنیدنش می‌شه. شاید به همین دلیله که ما نمی‌تونیم خداوند رو درک کنیم. به‌نظر من این خیال‌انگیزترین شعریه که انسان در طول تاریخ سروده.»

جای خلوتی بود. وسطِ نیستی. گفتی: «هستم.» نگریستم، اما چیزی نبود. گفتم: «نیستی.» باز گفتی: «هستم.» بر خود لرزیدم و در دل گفتم نه، نیستی. این جا جز من کسی نیست. بعد انگار گرمای تو در دلم ریخت. من داغ شدم، گُر گرفتم تا گیج شدم. بعد لبخند زدی و من تسلیم شدم. گفتم: «هستی! تو هستی! این من هستم که نیستم.»

«تو همه آب، من همه عطش تو همه ناز، من همه نیاز. تو همه چشمه، من همه تشنگی.»

می‌گن خداوند مثل یه صداست که از اول آفرینش تا آخر اون با یه حالت پیوسته در هستی نواخته می‌شه. چنین صدایی رو تا قطع نشه کسی نمی‌تونه بشنوه. در واقع دایمی بودن صدا مانع شنیدنش می‌شه.

«کجا برم، کجا نرم؟ / از این‌طرف؟ از اون‌طرف؟ / خداجونم سرگردونم / من راهم رو گم کردم / دور خودم می‌گردم.»

همهٔ امورات این دنیای لعنتی روی پول می‌چرخه.

هر کس روزنه‌ای است به سوی خداوند، اگر اندوهناک شود. اگر به‌شدت اندوهناک شود

صبح به سیمین ــ زنم رو می‌گم ــ گفتم: «نکنه می‌خوام بمیرم؟» می‌دونید چی گفت آقای دکتر؟ گفت: «تو که هنوز نوه‌دار نشدی، هنوز موهات سفید نشده.» اما به‌نظر من مُردن هیچ ربطی به سفیدی مو یا داشتن نوه نداره

پدرم هیچ‌وقت عاشق نشد. حتا عاشق مادرم نبود، اما او را دوست می‌داشت. خیلی دوست می‌داشت. وقتی مادرم خانهٔ عالیه‌خانم روضه می‌رفت، پدرم مثل گنجشکی که جوجه‌اش را با گلوله زده باشند، بال‌بال می‌زد. میان اتاق‌ها قدم می‌زد و کلافه بود تا مادرم برگردد.

وسطِ نیستی. گفتی: «هستم.» نگریستم، اما چیزی نبود. گفتم: «نیستی.» باز گفتی: «هستم.» بر خود لرزیدم و در دل گفتم نه، نیستی. این جا جز من کسی نیست. بعد انگار گرمای تو در دلم ریخت. من داغ شدم، گُر گرفتم تا گیج شدم. بعد لبخند زدی و من تسلیم شدم. گفتم: «هستی! تو هستی! این من هستم که نیستم.»

پرهیز از نگاه کردن به کسی که شوق دیدنش کلافه‌ات کرده، تردید مبهمت را به یقینی روشن تبدیل می‌کند: عاشق شده‌ای.

کسی که گیج است همه‌چیز را گیج می‌بیند.

نازنین دوبار دندانه‌های «سیب» ی را که توی دفترچه‌اش نوشته بود، شمرد.

سایه به مژه‌هاش ریمل کشید و کمی کِرِم به دست‌ها و پودر به گونه‌هاش مالید. کسری سطل را روی زمین وارونه کرد تا سوسک بیرون افتاد. سایه گوشه‌های روسری را زیر چانه‌اش گره زد و چادرش را سر کرد.

گفتم: «این دل خالی است، تشنه‌ام.» گفتی: «دوستت دارم.» و من ناگهان لبریز شدم.

سرش را روی دفترچه‌اش خم کرده و در قاب مربع آبی‌رنگی می‌نویسد: هر گاه جسمی تحت‌تاثیر نیروی ثابتی واقع شود و شتاب گیرد این شتاب با نیرو نسبت مستقیم و با جرم نسبت معکوس دارد. بعد نگاهت به اسم بالای دفترچه می‌افتد و دلت انگار آشوب می‌شود

پدرم صبح‌ها همیشه با صدای خروس بیدار می‌شد و ظهرها با صدای اذانِ رادیوِ کوچکش، وسط بیابان نماز می‌خواند. پدرم کراوات و پاپیون نمی‌زد. فراک نمی‌پوشید. ادوکلن مصرف نمی‌کرد اما همیشه یک شاخه نرگس وحشی توی سجاده‌اش بود که در سجده از بوی آن مَست می‌شد. سجده‌هاش را شاید به همین خاطر طولانی می‌کرد.

گفت: «از فلسفه تا شعر که خیلی راهه.» «در فلسفه هم گاهی شعرهای لطیفی هست. مثل این حرف که می‌گه خداوند از شدت ظهورَش مخفی است. در واقع مفهوم این حرف اینه که خداوند اون‌قدر هست که گویی نیست. اون‌قدر حضور داره که انگار غایبه. اصلا غیبتش به دلیل شدت ظهورشه. می‌گن خداوند مثل یه صداست که از اول آفرینش تا آخر اون با یه حالت پیوسته در هستی نواخته می‌شه. چنین صدایی رو تا قطع نشه کسی نمی‌تونه بشنوه. در واقع دایمی بودن صدا مانع شنیدنش می‌شه. شاید به همین دلیله که ما نمی‌تونیم خداوند رو درک کنیم. به‌نظر من این خیال‌انگیزترین شعریه که انسان در طول تاریخ سروده.»

و او زیرلب می‌گوید: «موضوع بغرنجی است.» تو به‌سرعت می‌پرسی: «اثر خودالقایی در جریان الکتریسیته یا شتاب زاویه‌ای در حرکت دورانی؟» و ناگهان محو دست‌هاش می‌شوی که با انگشتان لاغرش کلاهک خودکار را فشار می‌دهد. با صدای بم و خفه‌ای زیرلب می‌گوید: «عشق را می‌گویم.»

وقتی حرف می‌زدی، یکی نه به چیزایی که می‌گفتی که به صدات، به محضِ صدات گوش می‌داد. یکی محو شده بود تو صدات.

من گویی در چیزی فرو می‌رفتم. گفتم: «این چیست؟» گفتی: «اندوه! اندوه!» بعد فروتر رفتم. بعد تو دست بر سرم نهادی و مرا در اندوه غرقه کردی. فرشته از حسادت لرزید و بال‌هاش از التهابِ عشقِ من سوخت. گفتی: «حال چگونه است؟» دیگر حالی نبود عاشقی نبود. عشقی نبود. فرشته‌ای نبود. هر چه بود تو بودی. بعد تو لبخند زدی و گفتی: «چنین کنند با عاشقان.»

«دنیا نگاتیو آخرت است.»

هر وخت دختری روسری‌اش را جلو می‌کشد، یادِ تو می‌افتم. هر وخت کسی می‌خندد و لُپ‌هاش گود می‌افتد، یادِ لُپ‌های تو می‌افتم. وقتی خانم پرصتار از همان عتری که تو مسرف می‌کردی به خودش می‌زند، یادِ تو می‌افتم. کیمرام گفت: «قدم‌رو، یک دو... یک دو... یک دو...» رفتیم توی همام. از شما و پدر بزرگوارتان به خاطر دعوت از این‌جانب سپاس‌گذارم. متاصفانه شرکت در مراسم اضدواج جناب‌عالی برای من امکان‌پظیر نیست. آقای دکتر کیمرام اجاذهٔ بیرون رفتن از این‌جا را به کسی نمی‌دهد.

حرف‌های او انگار بارانی بود که بر کویر روح من می‌بارید.

گفت: «از فلسفه تا شعر که خیلی راهه.» «در فلسفه هم گاهی شعرهای لطیفی هست. مثل این حرف که می‌گه خداوند از شدت ظهورَش مخفی است. در واقع مفهوم این حرف اینه که خداوند اون‌قدر هست که گویی نیست. اون‌قدر حضور داره که انگار غایبه. اصلا غیبتش به دلیل شدت ظهورشه. می‌گن خداوند مثل یه صداست که از اول آفرینش تا آخر اون با یه حالت پیوسته در هستی نواخته می‌شه. چنین صدایی رو تا قطع نشه کسی نمی‌تونه بشنوه. در واقع دایمی بودن صدا مانع شنیدنش می‌شه. شاید به همین دلیله که ما نمی‌تونیم خداوند رو درک کنیم. به‌نظر من این خیال‌انگیزترین شعریه که انسان در طول تاریخ سروده.»

«هر کس روزنه‌ای است به سوی خداوند، اگر اندوهناک شود. اگر به‌شدت اندوهناک شود.»

و هر چه فکر می‌کنی نمی‌توانی بفهمی چه‌طور شروع شده بود. حتا نمی‌دانی تو شروع کرده بودی یا او. و اصلا چه اهمیتی دارد چه کسی شروع کرده بود؟

«از فلسفه تا شعر که خیلی راهه.» «در فلسفه هم گاهی شعرهای لطیفی هست. مثل این حرف که می‌گه خداوند از شدت ظهورَش مخفی است. در واقع مفهوم این حرف اینه که خداوند اون‌قدر هست که گویی نیست. اون‌قدر حضور داره که انگار غایبه. اصلا غیبتش به دلیل شدت ظهورشه. می‌گن خداوند مثل یه صداست که از اول آفرینش تا آخر اون با یه حالت پیوسته در هستی نواخته می‌شه. چنین صدایی رو تا قطع نشه کسی نمی‌تونه بشنوه. در واقع دایمی بودن صدا مانع شنیدنش می‌شه. شاید به همین دلیله که ما نمی‌تونیم خداوند رو درک کنیم. به‌نظر من این خیال‌انگیزترین شعریه که انسان در طول تاریخ سروده.»

انگشتانت بر شانهٔ انگشتانم تکیه زدند و در آغوش آن‌ها غنودند. تو ترانه‌های عاشقانه می‌سرودی، من اما همه ترس شده بودم. چیزی درونم فریاد می‌کشید. چیزی شعله‌ور می‌شد. شراره‌های عشق می‌سوزاند و خاکستر می‌کرد و همه از انگشتان تو بود و من نیست شده بودم.

«تو همه آب، من همه عطش تو همه ناز، من همه نیاز. تو همه چشمه، من همه تشنگی.»