بریده‌هایی از کتاب درباره تو

در شهر شلوغ ما تماشا دارد تنهایی دسته‌جمعی آدم‌ها

همواره پس از طلوع برمی‌خیزد هر روز نماز صبح خورشید قضاست

شب تا به سحر از ته دل، گریه کنم با خون جگر از ته دل گریه کنم دریایم و هیچ کس نخواهد فهمید یک عمر اگر از ته دل گریه کنم

گفتیم که هستیم و نوشتی که تویی آغاز شدیم با سرشتی که تویی سخت است ولی به سختی‌اش می‌ارزد برگشتن انسان به بهشتی که تویی

عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست انسان، قفس است و بال و پر، کرببلاست می‌گردی اگر در پی خود، هرز مگرد آیینه ما هنوز در کرببلاست

ای دل که خبر تویی و خود بی‌خبری دنیا همه راز است چرا کور و کری قانع مشو از کشف به سیبی کوچک دستی برسان به شاخهٔ دورتری

این‌قدر به تقدیر خدا فکر نکن لب تشنه به ابر بی‌وفا فکر نکن پیشانی‌ات ای کویر! موّاج شده ست این‌قدر به رودخانه‌ها فکر نکن

با این اتوبوس کهنه و فرسوده با مقصد گنگ و راه ناپیموده در جادهٔ لغزندهٔ دنیا بودیم با عشق ـ این رانندهٔ خواب‌آلوده ـ

تو ماهی و ما محاق خواندیم تو را دریایی و باتلاق خواندیم تو را تو معجزهٔ پیمبرانی ای عشق! شرمنده که اتفاق خواندیم تو را

ای خفتهٔ دشت وهم! باری برخیز در حرف تو، نیست اعتباری، برخیز عالم، عشق است و هر چه جز عشق، عدم ای عقل! اگر وجود داری برخیز

انگار بهار را نفهمیده هنوز این برف که بر فراز کوهستان است