بریده‌هایی از کتاب درباره تو

در شهر شلوغ ما تماشا دارد تنهایی دسته‌جمعی آدم‌ها

در شهر شلوغ ما تماشا دارد تنهایی دسته‌جمعی آدم‌ها

عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست انسان، قفس است و بال و پر، کرببلاست می‌گردی اگر در پی خود، هرز مگرد آیینه ما هنوز در کرببلاست

همواره پس از طلوع برمی‌خیزد هر روز نماز صبح خورشید قضاست

شب تا به سحر از ته دل، گریه کنم با خون جگر از ته دل گریه کنم دریایم و هیچ کس نخواهد فهمید یک عمر اگر از ته دل گریه کنم

گفتیم که هستیم و نوشتی که تویی آغاز شدیم با سرشتی که تویی سخت است ولی به سختی‌اش می‌ارزد برگشتن انسان به بهشتی که تویی

ای دل که خبر تویی و خود بی‌خبری دنیا همه راز است چرا کور و کری قانع مشو از کشف به سیبی کوچک دستی برسان به شاخهٔ دورتری

در شهر شلوغ ما تماشا دارد تنهایی دسته‌جمعی آدم‌ها

در سینه، هزار عیب پنهان داریم از کعبهٔ دل، روی به شیطان داریم هیچیم و غم فلان و بهمان داریم موریم و گلایه از سلیمان داریم

ای رفته به خواب، روح آوارهٔ تو غیر از تو کسی نمی‌کند چارهٔ تو از خندهٔ صبح ساده مگذر، شاید با او خبر خوشی‌ست دربارهٔ تو

عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست انسان، قفس است و بال و پر، کرببلاست می‌گردی اگر در پی خود، هرز مگرد آیینه ما هنوز در کرببلاست

خواندیم و دریغا خبری از خورشید در این همه روزنامهٔ صبح، نبود

این‌قدر به تقدیر خدا فکر نکن لب تشنه به ابر بی‌وفا فکر نکن پیشانی‌ات ای کویر! موّاج شده ست این‌قدر به رودخانه‌ها فکر نکن

با این اتوبوس کهنه و فرسوده با مقصد گنگ و راه ناپیموده در جادهٔ لغزندهٔ دنیا بودیم با عشق ـ این رانندهٔ خواب‌آلوده ـ

تو ماهی و ما محاق خواندیم تو را دریایی و باتلاق خواندیم تو را تو معجزهٔ پیمبرانی ای عشق! شرمنده که اتفاق خواندیم تو را

ای خفتهٔ دشت وهم! باری برخیز در حرف تو، نیست اعتباری، برخیز عالم، عشق است و هر چه جز عشق، عدم ای عقل! اگر وجود داری برخیز

انگار بهار را نفهمیده هنوز این برف که بر فراز کوهستان است

در سینه، هزار عیب پنهان داریم از کعبهٔ دل، روی به شیطان داریم هیچیم و غم فلان و بهمان داریم موریم و گلایه از سلیمان داریم

در سینه، هزار عیب پنهان داریم از کعبهٔ دل، روی به شیطان داریم هیچیم و غم فلان و بهمان داریم موریم و گلایه از سلیمان داریم

در سینه، هزار عیب پنهان داریم از کعبهٔ دل، روی به شیطان داریم هیچیم و غم فلان و بهمان داریم موریم و گلایه از سلیمان داریم

شب تا به سحر از ته دل، گریه کنم با خون جگر از ته دل گریه کنم دریایم و هیچ کس نخواهد فهمید یک عمر اگر از ته دل گریه کنم

شب مانده و چشم‌ها پر از شبنم‌ها در حال عبورند دمادم غم‌ها در شهر شلوغ ما تماشا دارد تنهایی دسته‌جمعی آدم‌ها

اینجا غم، قوت غالب زندگی است دلتنگی، رکن واجب زندگی است این مرگ برای ما که دوریم از تو تنها یکی از عواقب زندگی است

ماییم و هنوز حسرت زنده شدن آری نه فقط زنده، برازنده شدن انسان به گذشته می‌رود روز به روز باید برویم رو به آینده شدن

ماییم به هر هوس، به هر دم، سرگرم پیوسته به هر شادی و ماتم سرگرم تا تلخی دنیا به سرآید، یک عمر سرگرم شدیم تا جهنم، سرگرم

حالی دارم، که از سخن، بیرون است حالی‌ست که دیگر است، دیگرگون است بازار جهان ببین که بعد از یک عمر اندوخته‌ام دلی که آن هم خون است

فردای خطر، مرد خطر بسیار است یاران نشسته را جگر بسیار است تا هست، میان ما یتیم است «شکست» «پیروزی» را ولی پدر بسیار است