بریده‌هایی از کتاب انتری که لوطی‌اش مرده بود

به گفته‌ی بزرگی، تمامی هنرمندان، زاده‌ی اضطراب جهان‌اند. زولا و چوبک نيز از اين زمره‌اند، پس چه گناهی است آنان را که در عصر سياهی که در آن می‌زيسته‌اند جز سياهی رقمی نزده‌اند؟

صبح دميده بود، اما باران به همان شدت سحر می‌باريد. آسمان سخت گرفته بود. حالا ديگر درخشش ريگ‌های کف باغ در هوای گرگ و ميش بامداد ديده می‌شد. سطح حوض مثل ديگ آب‌جوش غلغل می‌جوشيد و دانه‌های فراوان باران را می‌بلعيد.

همگی در گنگی و بی‌نوری بسر می‌بردند؛ و از جور و ستم گرازان، مردمی بيچاره و بيمار و نادان و ستمگر و دروغگو بار آمده بودند. مهر از ميانشان رخت بربسته بود و همه دشمن هم بودند. گرازان، خيل آدميان را به کارهای رنجبار واداشته بودند و از آنها بيگاری و کارهای سخت می‌کشيدند. آدميان را گروه گروه، در زندان‌ها باز داشته بودند و هر روز دسته دسته آنان را به کشتارگاه‌ها می‌بردند و سر می‌بريدند و از گوشتشان می‌خوردند.

آدمی که از مرگ می‌ترسد، پيش از آنکه مرگش فرا رسد چندين بار می‌ميرد.

قناری‌ها چون از اول به قفس عادت کرده بودند و بلد نبودند آزاد بپرند، به چند خيز خود را روی علف‌های خشکيده چينه باغ انداختند و با آشفتگی و ترس سرهايشان را به اين طرف و آن طرف حرکت می‌دادند و جيک جيک می‌کردند.

تمامی هنرمندان، زاده‌ی اضطراب جهان‌اند.

اما با همه اينها در آن وقت حالتی داشت که از خواب و بيهوشی روشن‌تر و به بيداری و هوشياری دردناکش نزديک‌تر بود. با يک کوشش باطنی تقلا می‌کرد بلکه حقيقت تلخ آن حالت را از بين ببرد و رشته‌ای که او را به زندگی و بيداری مربوط کرده بود پاره کند و زنده بودن خودش را از ياد ببرد. اما همين کوشش نهائی سبب شد که کاملا بيدار شود و يقين کند که تازه متولد نشده بلکه نيم قرن پيش از اين در لاهور به دنيا آمده و زجر کشيده و پای چپش را از بالای زانو بريده‌اند و سودابه را از دست داده و اکنون هيچ‌کس را درين دنيا ندارد و فقط با يک سگ و يک دده زرخريد دور از مردم در خانه پدرش خود را زنده به گور کرده و محکوم است که زندگی کند.

داستان‌های کوتاه «عدل»، «قفس»، و داستان بلند «انتری که لوطيش مرده بود»، و يا رمان سترگ «سنگ صبور» در ادب داستانی معاصر تکرارناپذيرند.

و من ديگر چه دارم بگويم جز ستايش سه بانوی بزرگ که ادبيات معاصر ما بسيار مديون آن‌هاست: قدسی کحال‌زاده (چوبک)، زهرا خانلری (کيا)، و آيدا سرکيسيان (شاملو).

«* جنايات و مکافات مرا ديوانه کرد. دنيای جنايت و مکافات دنيای تازه‌ای بود که گاه آدم از به يادآوردنش به خود می‌لرزيد.» در اين دوران چوبک داستان‌های بسياری از نويسندگان غيرايرانی می‌خواند: چخوف، موپاسان، اوهنری، مارک تواين، توماس‌مان... چوبک سلما لاگرلوف را دوست دارد و عاشق فالکنر است: «نويسنده بايد بخواند، زياد بخواند، دائمآ بخواند و مصالح کار خود را با خواندن، فکر کردن، به ياد آوردن و منظم ساختن آن‌ها آماده کند.»

«* هدايت به نظر من يک انسان کامل بود در همه چيز، در انسان‌دوستی، در جوانمردی، در وطن‌پرستی و بی‌طرفی، انسانی بی‌نظير بود. اما... اگر منظورتان درباره‌ی آثار اوست بايد اعتراف کنم که هدايت در نويسندگی بزرگ‌تر از آن است که بتوان آثار او را نقد کرد.»

«(مرغ‌ها) جايشان تنگ بود. همه تو هم تپيده بودند. مانند دانه‌های بلال بهم چسبيده بودند. جا نبود کز کنند. جا نبود بايستند. جا نبود بخوابند. پشت سر هم تو سر هم تک می‌زدند و کاکل هم را می‌کندند. جا نبود. همه تو سری می‌خوردند. همه‌جای‌شان تنگ بود. همه گرسنه‌شان بود. همه با هم بيگانه بودند. همه‌جا گند بود. همه چشم به راه بودند. همه مانند هم بودند، و هيچ‌کس روزگارش از ديگری بهتر نبود.» «قفس»

در آندم که چرت می‌زدند، همه منتظر و چشم به راه بودند. سرگشته و بی‌تکليف بودند. رهائی نبود. جای زيست و گريز نبود. فرار از آن منجلاب نبود. آنها با يک محکوميت دستجمعی در سردی و بيگانگی و تنهائی و سرگشتگی و چشم به راهی برای خودشان می‌پلکيدند. بناگاه در قفس باز شد و در آنجا جنبشی پديد آمد.

تمامی هنرمندان، زاده‌ی اضطراب جهان‌اند.

باز او بود و همان اتاق‌های تو در توی پرده افتاده گرد گرفته که در آنها پرنده پر نمی‌زد.

بی‌هيچ ترديدی «صادق چوبک»، در کنار «هدايت» از بانيان داستان‌نويسی مدرن روزگار ماست. و تأثيرپذيری متقابل اين دو نويسنده‌ی بزرگ از يکديگر سبب گرديده است که ما امروز آثاری را پيش رو داشته باشيم که هرکدام سندی است ارزنده از غنا و پويايی ادب داستانی ايران

ظاهر کارهای من نگاه نکنيد. اين کارها را بايد با حوصله و با توجه به زمانی که نوشته شده خواند.» صدرالدين الهی: «گاه ساعت‌ها با دفترهای جالبی که از روزگار گذشته دارد خلوت می‌کند. گاه نکته‌ای از آن را برای محرمی فرو می‌خواند. چوبک شايد اولين و تنها نويسنده ايرانی است که روزنامه‌ی خاطرات نوشته به طريق دقيق روزانه. تنی چند از ما اين دفترها را ديده‌ايم. وقتی اوقاتش تلخ است می‌گويد: «می‌خواهم آتششان بزنم» وقتی ملامتش می‌کنی، می‌گويد: «برای کی چاپ کنم؟ اين دفترها را من در شرايط دشوار تهران می‌نوشتم. داده بودم از آهن سفيد صندوق برايم درست کرده بودند توی حياط خانه چال کرده بودم و با اين همه شب از ترس اين‌که اگر بيايند و اين‌ها را پيدا کنند و مرا آزار بدهند خوابم نمی‌برد. به هزار حقه آن‌ها را آورده‌ايم اين‌جا و حالا وقتی به آن‌ها برمی‌گردم، به ايران برمی‌گردم، دلم تنگ می‌شود و حالم بد.»

چوبک شايد اولين و تنها نويسنده ايرانی است که روزنامه‌ی خاطرات نوشته به طريق دقيق روزانه. تنی چند از ما اين دفترها را ديده‌ايم. وقتی اوقاتش تلخ است می‌گويد: «می‌خواهم آتششان بزنم» وقتی ملامتش می‌کنی، می‌گويد: «برای کی چاپ کنم؟ اين دفترها را من در شرايط دشوار تهران می‌نوشتم. داده بودم از آهن سفيد صندوق برايم درست کرده بودند توی حياط خانه چال کرده بودم و با اين همه شب از ترس اين‌که اگر بيايند و اين‌ها را پيدا کنند و مرا آزار بدهند خوابم نمی‌برد.

با رضايت و خواستن پرشوقی رفت به سوی کهنه‌ترين دشمنی که پس از مرگ نيزاو را به دنبال خود می‌کشانيد. زنجيرش را به دنبال می‌کشانيد و می‌رفت.

زنجيری داشت که سرش به دست کس ديگر بود و هرجا که زنجيردار می‌خواست می‌کشيدش. هيچ دست خودش نبود. تمام عمرش کشيده شده بود.

اما اين خواب خيلی سبک بود. در حالتی بين خواب و بيداری دو دل مانده بود که آيا پيش از اين هم زنده و در دنيا بوده يا نه. در آن بيهوشی شيرين که داشت، می‌گشت بلکه از زنده بودن خودش چيزی به يادش بيايد؛ اما چيزی دستگيرش نشد و عکس‌العمل تنفر سرشاری که در بيداری به زندگی داشت او را در شک باقی گذاشت

برای يک لحظه به نظرش آمد که با شعور و سادگی يک طفل در دنيائی ديگر که سراسر آن را رؤيا و فراموشی گرفته از شکم مادر زائيده شده و يادگارهای نيم قرن زندگی بريده بريده و محو شده‌اش که از هيچ شروع شده و به هيچ ختم می‌شد در آن فراموشی سر به‌نيست شده بود.

نتيجه اخلاقی: اين حکايت به ما تعليم می‌دهد که يا گياهخوار باشيم؛ يا هيچگاه گوشت مانده نخوريم.

چشمانی که هر گردش آن رازی از همزاد دنيای ديگرش به او می‌فهماند اکنون دريده و خاموش و بی‌نور باز بود

دوتن به از يک تن‌اند. زيرا پاداش نيکويی برای رنجشان خواهند يافت. چون هرگاه يکی از پای افتد ديگری وی را برپای بدارد. امّا وای بر آنکه تنها افتد، زيرا کسی را نخواهد داشت که در برخاستن وی را ياری دهد. تورات، آيات ۹ و ۱۰ از باب چهارم