بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

زمین باران را صدا می زند ، من تو را

زمین باران را صدا می زند ، من تو را.

پرده را برداریم : بگذاریم که احساس هوایی بخورد

وسیع باش،و تنها، و سر به زیر،و سخت.

دوستانی ، بهتر از آب روان

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر ، سحر نزدیک است: هردم این بانگ برآرم از دل : وای ، این شب چقدر تاریک است!

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

و نپرسیم کجاییم، بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را.

کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را

کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز ؟

سکوت ما به هم پیوست ، و ما ما شدیم .

زندگی خالی نیست: مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد. در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی است، که مرا می‌خواند.

من کتابی دیدم ، واژه هایش همه از جنس بلور.

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

یک نفر آمد کتاب های مرا برد.

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب

خودم را گم کرده ام.

جهان آلوده خواب است و من در وهم خود بیدار