بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

زمین باران را صدا می زند ، من تو را

زمین باران را صدا می زند ، من تو را.

پرده را برداریم : بگذاریم که احساس هوایی بخورد

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر ، سحر نزدیک است: هردم این بانگ برآرم از دل : وای ، این شب چقدر تاریک است!

دوستانی ، بهتر از آب روان

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن

و نپرسیم کجاییم، بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را.

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را

سکوت ما به هم پیوست ، و ما ما شدیم .

زندگی خالی نیست: مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد. در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی است، که مرا می‌خواند.

کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز ؟

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

من کتابی دیدم ، واژه هایش همه از جنس بلور.

یک نفر آمد کتاب های مرا برد.

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب

جهان آلوده خواب است و من در وهم خود بیدار

زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنوناست

خودم را گم کرده ام.

چترها را باید بست. زیر باران باید رفت. فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد. با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت. دوست را، زیر باران باید دید. عشق را، زیر باران باید جست.

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.

من قطاری دیدم ، فقه می برد و چه سنگین می رفت . من قطاری دیدم، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت.)

بدی تمام زمین را فرا گرفت.

زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود.

پشت لبخندی پنهان هر چیز

آدمی زاد- این حجم غمناک-

نقش صدا کم رنگ ، نقش ندا کم رنگ

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

خنده ای کو که به دل انگیزم؟