بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

زمین باران را صدا می زند ، من تو را

زمین باران را صدا می زند ، من تو را.

پرده را برداریم : بگذاریم که احساس هوایی بخورد

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر ، سحر نزدیک است: هردم این بانگ برآرم از دل : وای ، این شب چقدر تاریک است!

دوستانی ، بهتر از آب روان

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

و نپرسیم کجاییم، بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را.

کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را

سکوت ما به هم پیوست ، و ما ما شدیم .

کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز ؟

زندگی خالی نیست: مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد. در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی است، که مرا می‌خواند.

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

من کتابی دیدم ، واژه هایش همه از جنس بلور.

یک نفر آمد کتاب های مرا برد.

جهان آلوده خواب است و من در وهم خود بیدار

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب

زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنوناست

خودم را گم کرده ام.

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.

چترها را باید بست. زیر باران باید رفت. فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد. با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت. دوست را، زیر باران باید دید. عشق را، زیر باران باید جست.

من قطاری دیدم ، فقه می برد و چه سنگین می رفت . من قطاری دیدم، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت.)

بدی تمام زمین را فرا گرفت.

زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود.

پشت لبخندی پنهان هر چیز

نقش صدا کم رنگ ، نقش ندا کم رنگ

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

آدمی زاد- این حجم غمناک-

خنده ای کو که به دل انگیزم؟